Opium, acrostichon en ik.

Subtitel: dat lees je nou nooit als bijwerking.

Hoe het allemaal begon:

Als logische stap in de zoektocht naar een pijnstiller waarmee ik de zenuwpijn in mijn been (gevolg van de hernia) onder controle zou krijgen schreef de dokter mij afgelopen vrijdag Oxycodon voor. Vrijdagavond beginnen met 2 pilletjes, daarna elke ochtend en avond 1 pilletje innemen.

Oxycodon, ik had er nog nooit van gehoord maar bij de apotheek hoorde ik de assistente aan de apotheker vragen: "Wil je deze uitgifte alsjeblieft nakijken, het is opium"

Opium...

Ze bedoelde natuurlijk dat het een opioide pijnstiller is, en onder de opiumwet valt. Maar dat woord nestelde zich nogal comfortabel in zachte kussens ergens in een hoekje van mijn brein en ging daar rondzingen.

Opium

Zaterdag, na pilletje nummer 3 werd het steeds gezelliger in mijn hoofd. Het rustige bankje met zachte kussens waar het woord 'opium' zich genesteld had groeide allengs uit  tot een loungebar van grootstedelijke proporties waar woorden en gedachten gezellig door elkaar buitelden, mingelden en kruisbestuivingen uitvoerden. En de sfeer in mijn hoofd was goed, een rustige, gemoedelijke, vriendelijke atmosfeer. Heel anders dan wanneer ik ietwat royaal alcohol inneem. Alcohol brengt meer de sensatie dat je in een achtbaan zit, inclusief de harde stoel en beugel om je aan vast te houden, de vlinders in je buik en de neiging je armen in de lucht te gooien en te gillen als je een bocht maakt. Opium bracht me de associatie met warme dekens, rust maar ook het gevoel dat er meer was daarbuiten. Dat ik ineens in contact stond met frequenties die ik hiervoor niet kon waarnemen. Alsof er aliens in de loungebar zaten, vriendelijke levensvormen die ik niet eerder had waargenomen maar die bijdroegen aan de sfeer van vernieuwing, van vrijheid, van het realiseren van dromen.

En dat staat nou nooit in een bijsluiter...

Ik dicht vaker. Een aantal van mijn volgers weet waar ik qua dichten toe in staat ben. Maar die zaterdagavond verraste ik mezelf. De fascinatie over wat zich in mijn hoofd afspeelde ging zich uiten in acrostichons. 

Acrostiwattes? 

Ik moest het zelf ook googelen. Acrostichon: een dichtvorm waarbij de eerste letters van het gedicht een woord vormen.

Hieronder chronologisch mijn tweets van die avond. En daartussen enkele reacties, cursief. Ik had plezier, met dank aan mijn volgers. En opium. 

Opeenvolging van

Pessimisme en blijdschap

In mijn hoofd chaos

Uit mijn mond verwarring

Maar geen pijn meer

#beginrijm

Oh geen #beginrijm maar een #Acrostichon. Dus

Ohhh zie ze toch eens vliegen

Prachtig door de lucht

In roze tuutuutjes

Uitmuntende prestatie

Mooie olifantjes!

#Acrostichon

Ik voel een thema-avond opkomen ;-))

Onontgonnen frequenties

Peilloze diepten

Inkomende golven

Uitgaande gedachten

Maar geen hond die me snapt

#Acrostichon

Opeens weet je het!

Perfect, dat is het

Ideaal en ook

Uiterst uitvoerbaar

Maar wat ook alweer?

#Acrostichon

Voor degenen bij wie het kwartje nog niet viel ;-) #Acrostichon http://t.co/g0vNIrm5uQ

Oh wilde bloem

Prachtig tere blaadjes

Intense kleur

Uiterst fragiel

Mooi

#Acrostichon

Op zich wel fijn het

Past precies

In de beperkte en

Uitgemeten ruimte van het

Medium twitter

#Acrostichon

Van @Marsangas:

@Zoutdropje 

Wat een lol

Al die woorden

U bent magistraal.

Waarachtig artistiek,

Stoned als een garnaal

Onooglijk klein blauw

Pilletje

In een stugge

Uitdrukstrip

Medicijn

#Acrostichon

Oplettendheid geboden

Past u goed op

In de bijsluiter staat

Uitgelegd waar u

Mogelijk last van krijgt

#Acrostichon

Overcompensatie

Praktisch huisarrest

Ironisch dus wel, die

Uitgebreide ruimte in

Mijn hoofd

#Acrostichon

Overigens, vind u dit vaag?

Pauzeer dan niet

Ik gebruik netjes een #

Uitstekend te

Muten dus :)

#Acrostichon

Ja mensen, met diclofenac gebeurt zoiets toch een stuk minder snel ;-))

Open minded zoek ik

Plaatjes die me

Inspireren

Uren kan ik daar

Mee doorgaan

#Acrostichon

Ononderbroken stromen

Prachtige zinnen

In mij. Jammer dat

Uiteindelijk het gros 

Mij niet verlaat

#Acrostichon

Van @GJHoog:

@Zoutdropje

Ongelooflijke

Poezie,

Introspectieve

Uitzonderlijke

Meesterwerken!

#Acrostichon

Op zich wel eens leuk zo

Prieken met woorden

Ingegeven niet door

Uitgangsrijm

Maar door beginletter

#Acrostichon

Oranje zon

Paarse bloemen

Illustratief beeld

Uitstralende rust

Mooi

#Acrostichon http://t.co/ynAdtkFMge

Ondanks alle

Pogingen tot nu toe

Is het me nog niet gelukt het woord

Uberhaupt te gebruiken

Maf

#Acrostichon

Van @marsangas:

Onze @Zoutdropje 

Plaatst acrostichons

In de tijdlijn

Uiteraard

Met behulp van Opium

Onverwacht eerbetoon

Plezierige ervaring

Ik waardeer dat zeer!

Uit de grond van mijn hart: dank je 

@Marsanghas 

#Acrostichon #metsmokkel@

Ode aan schoonheid

Prachtige details

In elk blikveld

Uitvergroot

Magnifiek

#Acrostichon

Opeens weet je het

Prachtig moment

Ik ga naar bed

Uitrusten

Moe

#Acrostichon

Op kleine vuurvliegjes

Paraderen prinsessen

In kokette kledij

Uit vroeger tijden

Mijn aanstaande droom

#Acrostichon

Opgetogen beklimt

Poes mijn lijf

Ik, bankhangend, ben

Uitermate geschikt als

Matras

#Acrostichon

Opgepast

Petra

Is

Uitermate

Melig

😁

#Acrostichon

Rug

Jemig. Het ging echt best redelijk voor ik op de fiets stapte vanmorgen, op weg naar mijn eerste ochtend kantinedienst bij de zouaven. Maar nog geen 10 meter van huis ging het mis. Een pijnscheut, en niet zo'n beetje ook en alles wat ik nog kon was remmen en zo beheerst mogelijk vallen.

En daar stond ik, door de knieeen gebogen en de fiets half liggend tussen mijn benen, met de onmogelijke keuze: fiets ophijsen of laten zakken. Ik koos voor het laatste, en dat lukte wonder boven wonder.

Dus daar stond ik, fiets tussen de benen, beide handen krampachtig in de remmen knijpend om de fiets op zijn plek te houden en verder steunend op het stuur, rug volledig op slot van de pijn en geen beweging meer mogelijk. Hoe lang ik zo stond weet ik niet, paar minuten denk ik en toen ging godzijdank bij de buren de deur open en de buurvrouw van nummer 2 stak haar hoofd om de hoek van de deur en vroeg bezorgd of het wel ging. Nee dus.

Ze stuurde haar man, voormalig ambulancebroeder, en die begon vragen te stellen. Op rustige toon. 

'Gaat het? Waar heb je pijn? Straalt het ook uit? Kan je nog staan?'

Geen idee wat hij verder nog vroeg, hij vroeg wat ik wilde. Wat ik wilde? Ik wilde die fiets weg, en naar huis, en vooral van die gruwelijke verlammende pijn af... :(

Hij haalde zijn dochter er bij, en steunend op de armen van de buurman nam zijn dochter mijn fiets over en wist ik er overheen te stappen.

Inmiddels begonnen er ook sterretjes voor mijn ogen te dansen, ik ben nog nooit flauw gevallen maar dit ging hard die kant op, zei ik ook de buurman, dus die vroeg zijn dochter een stoel te halen zodat ik kon zitten.

Daar zat ik dan, middenin de straat. Rug op slot, pijn, ik kon niks meer, ik kon niet eens meer zeggen waar het pijn deed. Alles deed pijn... En toen kwam er natuurlijk een auto die de straat in moest. Buurman bleef er bij, gelukkig, en zijn dochter waarschuwde Paul. Auto parkeerde langs de kant en ging lopend verder. En ik zat daar maar.

Andere buurman kwam langs, die wilde de hond uit gaan laten. Dochter van buurman stapte op de fiets in een poging bij bejaardenhuis in de buurt een rolstoel te lenen, maar kwam onverrichterzake terug. En ik zat daar maar in die stoel middenop de weg.

Toen besloten buurman en buurman tot een heldendaad. Om me aan de kant te krijgen tilden ze samen de stoel op, met mij er in en tilden me naar de kant van de weg. En daarna keken ze elkaar aan, vroegen mij hoe het ging en tilden mij, met stoel en al naar huis, en in de huiskamer. Zo buurman en buurman, en zo niet ajeto! 

En daar zat ik dan, in de woonkamer. Paul belde de huisartsenpost. Huisartsenpost kwam tot de conclusie: spit. En bij spit (ja mevrouw, ik weet dat het bijzonder pijnlijk kan zijn maar u zult het er mee moeten doen) is de voorgeschreven medicatie: 3x daags 400 mg ibuprofen + 4x daags 1000 mg paracetamol.

Niks spierverslappers. Niks serieuze pijnstilling. Ik kan niks. Niet naar de wc, niet naar bed, niks. Dokter google en vrienden met ervaring helpen me verder. Hoop ik...

Opa

“En ik wilde net over mijn opa gaan vertellen…”

Voor mij een logische stap in een whatsapp gesprek wat daarvoor geraakt had aan onder andere opleiding, mijn vader en de bouw. Maar er was helaas geen tijd meer voor. Het is ook geen bijzonder verhaal, maar toch zit het wel in mijn hoofd nu en dus schrijf ik het op.

 

Mijn opa stamde uit een vissers geslacht, vissers op De Zuiderzee. Geboren en getogen in Vollenhove, Schokker nazaat. Maar door het inpolderen van de Noordoostpolder had een bestaan als visser voor hem geen toekomst.

Mijn opa was een man die overal kansen zag. Met de maagdelijke grond van de Noordoostpolder voor de deur zag hij dat er goede toekomst voor hem lag als metselaar. Hij trouwde mijn oma, ze kregen twee dochters en zes zonen (in willekeurige volgorde) en trokken als pioniers de polder in, eerst in Tollebeek en daarna in Emmeloord.

De zonen mochten worden wat ze maar wilden, zolang als ze maar in het bouwbedrijfje van mijn opa konden gaan meewerken. Dus zo werd mijn vader (de oudste zoon) dus timmerman. Niet omdat hij dat wilde, maar gewoon omdat dat was zoals de dingen gingen. Toen mijn broertje en ik opgroeiden vertelde hij ons meermalen dat wij alles mochten worden wat we maar wilden, als we maar niet in de bouw belandden.

Maar dit verhaal gaat over mijn opa. Mijn opa die zijn roots als visser niet kon verloochenen en altijd de vispan opzette als wij op bezoek kwamen. Die met zijn neus voor kansen er een handje van had om gammele bootjes op te snorren en die net niet afdoende te repareren zodat zijn zoons ternauwernood de wal wisten te halen. Die als pionier al een Monchou taart wist te maken nog voor de rest van Nederland die ontdekt had. Die mijn oma tegen haar zin in liet verhuizen van hun huisje met tuin naar een aanleunflat. Die op zijn zeventigste nog begon aan een cursus Duits.

 

Mijn opa <3

 

Lijntje

Ik heb een lijntje met mijn kinderen. Je mag het intuïtie noemen, of instinct of moedergevoel of puur toeval dat maakt mij niet uit. Het viel me afgelopen vakantie weer op, best groot zwembad, veel kinderen maar als ik die van mij zocht vond ik ze vrijwel altijd direct. Even opkijken van mijn boek en wie dartelt daar door mijn blikveld: Martijn. Dat soort dingen dus. Ik kon gerust op mijn ligbedje een boek lezen op het grote grasveld.

 

Tot gisteren. Linneaushof. Ook daar niks aan de hand in de speeltuin zelf, ik onder een boom in het gras en de kinderen vrij spelend in speeltuin. En als mijn ogen ze zochten, vond ik ze. Snel.

En toen gingen we naar “De Oase”. Oase, je weet wel, synoniem voor rust…? Mijn hemel wat was het daar druk! En we liepen naar binnen en ik was ze kwijt. Beiden, spoorloos. Waar ik keek waren mensen, grote mensen, kleine mensen, kinderen, volwassenen, wit, geel, heel erg donkerbruin, bikini’s en zwembroekjes, blond, donker, roodharig, pratend, spelend, lachend, gillend. Overal. En nergens die van mij. Ik liep rond de badjes, kijkend, speurend, nog een rondje, nog een rondje, zo groot was het daar toch niet? Het was alsof die mensenmassa als een grote stoorzender werkte. Alsof de herrie van een nabijgelegen snelweg mijn radio overstemde. Desoriënterend.

 

Ik moest mijn best doen niet in paniek te raken. Na twee weken vakantie en veel uren zwembad wist ik dat ze zich daar heel erg aan het vermaken waren en zich ook prima zouden redden. Maar ik wilde gewoon mijn lijntje. Ik realiseerde me misschien op dat moment pas goed dat het er was. Ik heb een plekje gezocht buiten de drukte in het gras. En daar wachtte ik tot ze weer zouden komen. En ze kwamen, natuurlijk. Dolblij en razend enthousiast. En ik wilde ze meeslepen naar de andere kant van het park, naar de rust, maar ze wilden terug, en gingen, en losten weer op in het niks van de razende drukte.

Terug naar niks

We hadden het zo mooi gemaakt in het vorige huis. Een hoekje in de tuin met een speelhuis, glijbaan en schommels. Leuk voor de kinderen hadden we bedacht, die zitten al zoveel binnen en dan kunnen ze leuk in de tuin spelen. De kinderen zelf waren minder onder de indruk. Er werd wel mee gespeeld, vooral als er vriendjes of vriendinnetjes bij ons thuis kwamen die dat kolos graag wilden bestormen. 

Toen we gingen verhuizen kwam er al zoveel op ons af dat we het geen enkel probleem vonden het ding daar te laten staan. In de nieuwe tuin was ook niet echt plek het neer te zetten. De kinderen moesten maar even geduld hebben voor ze een nieuwe speelplek in de tuin kregen.

Hoe ver konden we er naast zitten? Hier in het nieuwe huis zijn onze kinderen spontaan buitenkinderen geworden. Er is hier niks, geen speeltuin voor de deur en geen speelhuis in de tuin. Er zijn wel buurmeisjes en jongetjes, er is een straat en een sloot en verder heb ik eigenlijk geen idee wat ze precies uitspoken.

Ze hebben hier niks. En dat is precies waar ze behoefte aan hebben blijkbaar.

14 april

14 april 2014 vandaag.

Vandaag ben ik 8 jaar moeder. Elke verjaardag van Kirsten moet ik terugdenken aan 14 april 2006, maar wees gerust. Dit wordt geen sentimenteel blog over de bevalling, hoewel dat verhaal genoeg was om eens op te schrijven. Dit gaat over een andere gebeurtenis die die dag ook plaatsvond en die dit jaar zonder aanwijsbare reden mijn gedachten meer overheerst dan voorgaande jaren.

 

Het was Goede Vrijdag, en ik moest me om 7:00 melden in het ziekenhuis om ingeleid te gaan worden. Belabberd geslapen, moe en vol spanning stap ik om half 7 samen met Paul in de auto. We rijden de straat uit en draaien de Raadhuislaan op. Er staat een politieauto bij de spoorwegovergang en een trein staat stil nét voorbij de spoorbomen dus we kunnen er zelf wel gewoon langs. Terwijl we langs de trein rijden zie ik iemand (een agent?) die met een grijpertje dingen van de grond opraapt en dan rijden we door, naar het ziekenhuis.

 

Ik moet een nachtje blijven en de volgende dag ga ik samen met Paul weer naar huis, Kirsten in de maxicosy op de achterbank. Als we bijna thuis zijn en de spoorwegovergang passeren zie ik het hek vol bloemen en knuffels en pas dan besef ik wat ik de vorige dag gezien heb.

 

Kirstens 8^e verjaardag vandaag. Maar mijn gedachten gaan ook even uit naar degenen die 8 jaar geleden een kind verloren.

Hallo wolk?

Waar ben je?

Ik had zo'n heerlijk weekend afgelopen weekend. Even weg uit de (ver)huiselijke sores, even een dagje me-time. Geen feest tot diep in de nacht, geen intensief programma. Integendeel, een dagje ingeplande rust.

En het was heerlijk. Groningen bleek precies groot genoeg om lekker te kunnen shoppen zonder te verdwalen. Een spontane lunchafspraak was erg gezellig en ik had een heerlijke avond met een dierbare vriend.

Toen ik de volgende morgen wakker werd voelde ik me als herboren. Een last van mijn schouder, ik veerde als ik liep, de zon scheen net ietsje meer dan ze toch al deed. Heerlijk!

Inmiddels heeft de dagelijkse werkelijkheid zijn werk alweer gedaan.

Iemand enig idee waar mijn wolkje is gebleven?

Ik mis hem...

Eens

'Gaat het?'

'Ja'

'Maar jij zegt ook "Ja" als het niet gaat'

En toen had ik ineens alles nodig dat ik had

Alles nodig om niet te gaan huilen

Maar waarom?

Waarom niet als er eindelijk iemand is die feilloos door mijn "ja" prikt?

Waarom niet bij iemand die ik blind vertrouw?

Ik vertel mezelf al jaren dat er eens iemand komt die door mijn opgetrokken muren heen breekt

Misschien moet ik eens gaan inzien dat ik ze alleen zelf kan afbreken...

Het H.O.M.

Vandaag echt afscheid genomen van Kirstens C diploma. Ze had hem om te beginnen al nooit hoeven halen van mij. A was een must, voor B ging ze door omdat er maar een paar weken over waren tussen het einde van de reguliere lessen en het schoolzwemmen. En B eenmaal op zak gingen ze met schoolzwemmen door met oefenen voor C.

Prima. Ze zwom elke week met school, deed goed veel zwemkilometers op en leerde dus zwemmen als de beste. Ze is ook heerlijk thuis in het water.

En opeens had ze hoekduik nog onder de knie ook, net als de koprol, het wrikken en de hurksprong. Alleen dat gat, dat lukte niet. Tot het niveau 'huilend van frustratie op de kant' aan toe. En erger, tot angst voor het gat aan toe zelfs. Een lesje loslaten voor moeders, want hoe balengrijk is dat C diploma ook alweer?

Precies. Geen hond die er ooit nog naar vraagt.

En de rust keerde weder in Huize G. 

Tot ineens ze een briefje meekreeg van school. Alleen nog met kleren oefenen en dan zou ze mogen afzwemmen. Whut? Zwemscore checken en inderdaad: alles goed, zelfs het gat! Het gat? 

Nietes zei Kirsten. Ik ben nooit door dat gat gezwommen. Ze moesten me hebben verwisseld met iemand anders...

Ja, dat loslaten is zo makkelijk nog niet. Praten met Kirsten ('Je hoeft er maar één keer door, alleen met afzwemmen...?' 'NEE!') en mailen met zwembad. Want ja, dat diploma toch halen maakt het wel af, en het is zo dichtbij....

Maar hoe belangrijk was dat diploma ook alweer?

Puntje bij paaltje kreeg ik vandaag bericht van het zwembad. Dat Kirsten inderdaad niet door het gat ging (goh) en dus ook niet kan afzwemmen. En nogmaals keert de rust terug. We zijn klaar. Ze heeft misschien niet diploma C, maar wel diploma K, van Kanjer. Uitgereikt door het enige daartoe bevoegde instituut, het H.O.M. (ook wel bekend als het Huiselijk Opperhoofd Mama). Toevallig.

Ziek kind

Ik loop weer met mijn ziel onder mijn arm. Ik heb een ziek kind.

Geen chronisch ziek kind, of ernstig ziek kind maar gewoon een ziek kind. Zoeentje waarbij je als moeder op een gegeven moment moet gaan inschatten hoe 'gewoon' ziek ze is.

Ze is inmiddels niet meer gewoon ziek. Even een definitiedingetje: ik noem het gewoon als ik het met liefdevol uitzieken kan oplossen. Na twee dagen kotsen langzaam weer opknappen is gewoon ziek. Huisarts nodig is niet meer gewoon ziek.

Maar wanneer is dat punt dat je een huisarts nodig hebt? Ze heeft al het nodige achter de rug dus enige ervaring heb ik wel, en toch is ook elke keer anders dus vergelijking heb ik niet.

De pseudekroep was helder, als je kind stikbenauwd is en blaft als een zeehond weet je dat je de HAP moet bellen. Het jaar daarna de bronchitis was al minder helder maar ook daar was ze duidelijk benauwd. Toen de longontsteking, waarbij ze aanvankelijk goed opknapte van een griepje maar toen na een week weer meer koorts kreeg. Ook daar twijfelde ik niet dat er echt iets was.

Vorig jaar haar blindedarm was een geval apart, waarbij er eigenlijk niet eens zoveel aan de hand was met haar maar mijn alarmbellen terecht uitsloegen.

Maar nu? Vorige week een griepje, en daarvan herstellende. Geen koorts meer, wel buikpijn. Zodra ze paracetamol op heeft is ze de vrolijkheid zelve, als die is uitgewerkt huilt ze van de pijn. Mijn idee is verstopping, waarschijnlijk gevolg van slecht drinken tijdens die griep van vorige week. Paracetamol helpt goed, ze drinkt en eet en beweegt weer dus eerdaags poept ze die baksteen uit en is het over. Toch?

Maar nu een spuugnacht achter de rug :(

Had ik verdorie toch gisteren met haar naar de ha moeten gaan.

Straks gaat papa bellen, ik moet werken. En papa is volledig capabel en liefdevol enzo. Maar ik ga echt liever met haar mee. Gewoon, omdat ik moeder ben. Daarom.

Ik had nog...

Ik had nog een afsluitend blog willen schrijven over ons oude huis. 

Je weet wel, met de dierbare herinneringen die er liggen. 

Dat het het eerste huis is waar ik echt koos te gaan wonen, in plaats van dat het de enige beschikbare woning was. Het huis dat zelfs gebouwd werd zoals wij het wilden, alle foute keuzes die we maakten waren onze keuzes. En alle goede ook.

Het huis waar ik zwanger werd, waar Martijn is geboren. Het huis waar de kinderen hun eerste stapjes zetten, waar ik midden in de nacht naar de klok van de buren zat te luisteren terwijl ik borstvoeding gaf. Waar de kinderen builen opliepen en met vingers tussen de deur kwamen.

De tuin. Mijn tuin. Er zijn meer planten doodgegaan dan er uiteindelijk bleven leven, maar de diehards die het uithielden op die baggervette klei waren me dierbaar. De sering, mijn trots in het voorjaar. Het gras dat we eindelijk na 5 jaar dreigen met kunstgras aan de groei kregen.

En ik was er echt gelukkig. Het was een prachtig huis. Maar als ik er aan terugdenk, denk ik alleen maar aan koude voeten...

Dus dat blog moet nog maar even wachten.

Goede voornemens

Ik begin dit nieuwe jaar met een goed voornemen.

Er is iets dat ik in 2014 totaal anders ga doen.

Ik vier dit jaar oud en nieuw thuis, in mijn eigen huis.

Zonder het gevoel dat ik geduld word in plaats van gewaardeerd.

Zonder de zogenaamd grappige broer van mijn schoonzus, die de hele avond bepaald wat er op tv is, daarvan uiteindelijk helemaal niks leuk vind, er de hele tijd doorheen alles zit te becommentariëren en als klap op de vuurpijl luidkeels door het aftellen heen zit te boeren.

Zonder gezeik over mijn oliebollen. Ik bak elk jaar oliebollen, met liefde. Dit jaar niet, dit jaar had ik gekocht wegens de verhuizing. En inderdaad, dat waren taaie deegballen. Dus volgend jaar bak ik weer zelf, oliebollen met liefde. En wie wil komt maar halen en anders niet.

En al helemaal zonder mijn schoonzus zelf. Die helemaal uit haar bolletje gaat als de kinderen dreigen wakker te blijven tot middernacht. Geslapen moet er worden! Die niet wil dat de katten naar buiten gaan, wat heel erg logisch is. Maar die ook niet wil dat ze rond middernacht even elders in huis worden opgesloten zodat er altijd wel eentje toch naar buiten glipt als iedereen in en uit loopt met vuurwerk afsteken. Waarop zij simultaan twee zoektochten opstart, eentje naar de kat en eentje naar de schuldige. En in die wanorde vertrekken wij dan maar naar huis, scheelt afscheid nemen. Who cares about afscheid nemen.

Zo'n avond dat je blij bent met je debiele vriendengroep die op whatsapp een volslagen onvolgbare discussie voert over emoes. Zodat je nog ergens ontzettend om kan lachen. 

Dat je tot tranen geroerd een berichtje leest van een vriend die zijn waardering naar je uitspreekt. 

En dat je eigenlijk wel blij bent met een ontzettend huilende Martijn op schoot om 00:00 uur zodat je even kan meehuilen en geen enthousiasme hoeft te veinzen.

Dit was de laatste keer.