Zorg

Gisteren ging ik met mijn moeder mee naar de vijfenzeventigste verjaardag van mijn ome Jan. Omdat de vergankelijkheid van het leven zich bij het ouder worden steeds onvermijdbaarder opdringt en mijn moeder het hele end naar Tilburg niet alleen wilde afleggen ging ik met haar mee. Het 'feest' zou bij een neef van mij zijn, dus ik zou ook nog wel wat aanspraak hebben.

Maar och mijn ome Jan. Toen ik hem zag besefte ik dat ik hem al jaren niet meer gezien had. In een rolstoel, de sporen van vele hersenbloedingen duidelijk in zijn functioneren afgetekend. Hij kon niet meer zelfstandig zijn eten in zijn mond stoppen, alleen nog maar uit een rietje drinken en te vermoeden aan het feit dat hij de hele dag niet van zijn plek kwam zal ook plassen inmiddels iets zijn wat later op de dag weer weggewerkt wordt.

En och mijn tante Mieke. Ze wist nog net een trotse ondertoon ergens vandaan te halen toen ze vertelde dat hij klaar was met revalideren en mocht verhuizen, naar een verpleeghuis. Waar hij toch zo'n mooie kamer ging krijgen. En dat het maar goed was dat ze die meubeltjes nog niet verkocht had want die kon hij zo mooi meenemen nu.

En onderwijl slikte ze haar tranen weg, want wat ze er niet bij zei was het verdriet dat ze had, dat hij niet meer terug kon naar hun eigen aanleunwoning. Dat ze volgend jaar hun gouden bruiloft gingen vieren maar niet meer samen konden wonen, omdat de plekken waar dat mogelijk was voor hun financieel buiten bereik lagen. Dat ze nu elke dag bij haar man op bezoek mocht gaan, maar hem nooit meer thuis zou hebben.

En ik wist niet of ik nou blij moest zijn, of niet...

Ik en mijn bordjes

Ik voel mezelf zo'n chinese acrobaat die bordjes probeert draaiende te houden door de stokjes af en toe een zwengel te geven. Alleen vallen mijn bordjes een voor een stil. Soms ren ik door het leven en geniet van al die kleurrijke schotels die vrolijk hun rondjes draaien. Maar de laatste tijd is het te druk geweest. Mijn ogen zijn niet meer op de lucht gericht maar op de grond, om te voorkomen dat mijn vermoeide benen struikelen. Sommige bordjes staan gewoon te ver weg om mijn aandacht nog te kunnen vangen. De twee belangrijkste bordjes, die van mezelf en die van mijn gezin, houd ik draaiende. Waarbij ik de grootste wankelingen toesta bij mijn eigen bordje, als die ander maar doordraait kom ik er ook wel weer.

Hoop ik.

Ik ben mensen aan het verliezen. Een conflict met mijn moeder die niet wil begrijpen dat ik het even niet trek allemaal. Andere verwanten die ook menen dat ik het moet oplossen. Alleen kan ik dat dus even niet, en mijn gevoel daarover gaat ook even niet verder dan jammer. Als ik dat bordje er bij pak valt dat van mijzelf van zijn stokje. 

Gelukkig zijn er ook mensen die wel zien dat het even niet gaat. Lieve vrienden die langskomen en mijn bordje een zwiepert geven. Mensen die me uitnodigen en welkome lieve afleiding zijn. Het zijn de mensen die zorgen dat ik blijf zien dat dit tijdelijk is. De komende maanden moet de rust weerkeren en zal ik weer meer bordjes kunnen bemannen.

Eens kijken welke er dan nog zijn...

Vandaag

Mijn werk en ik.

 

Ik schrijf niet vaak over mijn werk. Ik mag er geloof ik niet over schrijven tenzij ik het de hemel in prijs, ik heb mijn handtekening moeten zetten onder een document waarin staat dat ik niks naar buiten zal brengen dat het bedrijf in een slecht daglicht kan stellen.

Maar vandaag is weer zo’n dag dat ik toch echt even moet schrijven hoe ik me voel.

Vandaag een brief van onze CEO: de strategie wordt bijgesteld. Zoals altijd in ons aller belang, rationalisatie et cetera. En dat hij rekent op onze inzet en we ongetwijfeld een goede bijdrage zullen leveren aan deze nieuwe richting.

 

Nieuwe richting?

 

Het afgelopen half jaar heeft bestaan uit achtereenvolgens:

- totale ommekeer want we zouden afgestoten en verkocht worden

- 180° draai door een reorganisatie die alles moest gaan verbeteren

- noodstop want met zoveel weggereorganiseerde collega’s rest slechts redden wat er te redden valt

- scherpe draai terug want het afstoten gaat niet door en we worden chinees

En dan een wijziging in de strategie?

 

Joh, meneer de CEO, ik hoop niet dat u het erg vind dat ik deze aankondiging van een nieuwe richting even optel bij alle andere voorgaande koerswijzigingen. Ik ben geblinddoekt en dolgedraaid en u kunt dan wel denken dat ik met die stok in mijn handen een slag ga doen naar de piñata, maar in werkelijkheid sta ik klaar om de eerste de beste die me nog een zetje geeft, een flinke ram te verkopen.

Getverdemme

Ik weet niet wat me de laatste tijd mankeert. Ja, ik ben snotverkouden met hoofdpijn en emmers zakdoekjes en dozen tissues en slecht slapen en alles wat er verder bij komt. Maar dat is het niet. Ja, ik heb last van mijn rug. Maar dat is het ook niet.

Ik vind mezelf gewoon niet leuk de laatste weken. Ik ben kribbig en kortaf, lontje heb ik al tijden niet meer. Ik vind twitter niet meer leuk, iedereen daar is stom en niemand daar snapt me echt. Yeah right. Op whatsapp en telegram en messenger en weet ik waar mensen me opzoeken zeg ik of zo min mogelijk, of ik lig dwars en maak ruzie.

Als ik mezelf ergens zou tegenkomen zou ik met een grote boog om me heen lopen, dat vind ik van mezelf. Bah.

Bah.

Is het de winter? Korte dagen hebben nooit een goede invloed op mijn humeur. Is het de stress van de reorganisatie die er eindelijk uitkomt? Duurt het met die rug inmiddels allemaal te lang, te lang niet gesport, te lang beknot in mijn bewegingen? Of ben ik, net als mijn oma, met 45 gewoon al in de overgang en voel ik me daarom dwars als een puber, door die stomme rottige kuthormonen?

Ik weet niet wat het is. Misschien een combinatie van al bovenstaande. Maar, bij gebrek aan alternatief blijf ik voorlopig maar om mezelf heenlopen. Benaderen op eigen risico.

Sterkte.

Roze Olifant

Langzaam word ik gek. Ik doe echt mijn best me er niet door te laten beïnvloeden maar het grijpt me vast en trekt me mee naar beneden. Een beetje als drijfzand, ik heb heel lang geprobeerd gewoon door te lopen maar hoe dichter ik de 1 december nader, hoe dikker en stroperiger de massa rond mijn voeten wordt.

1 December. D day. Door mij vanmorgen omgedoopt tot Roze Olifant. Je weet wel, het beest dat gebruikt wordt om uit te leggen waarom het niet werkt om ergens níet aan te denken. Denk niet aan een Roze Olifant! Op 1 december krijg ik, en 124 collega’s met mij, te horen of ik nog een baan heb. Of niet.

Ik besloot me niet te laten kisten door dat nieuws. Ik heb me er in vastgebeten, besloten dat ik voor die datum wil weten wat ik ga doen als ik te horen zou krijgen dat voor mij het doek valt. Dat hield me ongeveer een dag of 5 bezig en toen had ik dat voor mezelf wel helder. Toen besloot ik dat ik de weken die ik nog door moest tot 1 december moest vullen met leuke dingen. Vandaag; met drie verjaardagen, een etentje, een wijnproeverij en een dagje behulpzaam schilderen achter de rug en met de sinterklaas, kerst, het vriendenweekend en een vest dat af moet nog in mijn handen bedenk ik me dat het misschien ook een beetje té kan allemaal. Tegelijk houd het me wel gaande. En het houdt mijn gedachten mooi af van die Roze Olifant.

Alleen werktijd… dat dagje behulpzaam schilderen was al een vlucht. En niet dat de sfeer verziekt is of zo. Echt, petje af voor al mijn collega’s die gezamenlijk de schouders er onder hebben. We praten er over, ieder deelt zijn zorgen, we stellen elkaar gerust en we gaan door. We lachen wat af. Maar ondertussen is er degene die heel demonstratief mij ineens overal bij betrekt. Alles laat zien. Alsof ik straks alles alleen moet doen. Andere collega die haar hele bureau aan het uitmesten is. Niemand kunnen spreken zonder dat '1 december' in een vorm ter sprake komt. Mailtjes van de manager, dat er 30 november een meeting is met info. Wandelgangen die melden dat er 2 december nog een meeting is. Ik noem het de afterparty, mijn collega’s lachen er om; maar de boer met kiespijn ondertoon valt niet te negeren.

Ik ben er klaar mee, met dit hele voorprogramma. Laat het maar 1 december zijn, vertel me wat mijn bezigheden gaan worden de komende maanden. Laat die bijl maar vallen, de sfeer maar omslaan, het noodweer uitbreken. Want het is schier onmogelijk om niet te denken aan een Roze Olifant als die pal voor je neus staat.

Mist

Ik reed vanmorgen door de mist. Dichte mist, mijn zicht reikte ongeveer twee lantarenpalen ver. Lantarenpalen, overigens, die uit stonden.

Er zijn dagen dat mist me aangrijpt, dat het me benauwd dat ik niet kan zien wat zich daar verderop bevindt. Dat het kleine wereldje dat zich wel aan me openbaart me beknelt. Dat ik de horizon niet kan zien, zien wat mijn mogelijkheden zijn. Hoe moet ik weten of ik links- of rechtsaf wil slaan als ik niet kan zien waar de wegen naar leiden? Wat gebeurt daar allemaal net buiten mijn zicht, wat mis ik?  Frustrerend, mist.

Vanmorgen was anders, de mist gaf me rust. Er waren die twee lantarenpalen vooruit en op basis daarvan nam ik besluiten. Ik volgde rustig de weg, met alle hobbels en bochten, zonder me druk te maken over wat er verderop is. Afslagen, en de daarbij horende keuzes, daar hoefde ik pas over na te denken als ze zich aandienden en niet al mijlen daarvoor. Het besluit om al dan niet een afslag te nemen hoefde ik slechts te baseren op de eerste twee lantarenpalen van die weg, omdat ik eenvoudigweg geen zicht had op meer. Ik kon genieten van het moois dat zich in mijn kleine wereldje aandiende, zonder dat ik me blind staarde naar een onbereikbare horizon. De dingen die ik niet zag waren niet van belang, zo simpel was het.

 

Ik zou wel wat meer mist in mijn leven kunnen gebruiken.

Naambordje

Ik was al weken in de weer

Met schuren, verven en zo meer

Het hele huis een frisse look

In elke kamer, elke hoek

Tapijtje hier, kapstokje daar

En voor ik het wist was het al klaar

Nou, klaar? Nee ik vergiste

Me, een ding nog miste

Een nieuw bordje bij de deur

Tegen vergissing en gezeur

Gelukkig vond ik supersnel

Een bord op bordenmax.nl

Met huisnummer en naam er bij

Is ook de postbode weer blij