We zijn bekenden van elkaar, stress en ik. In de loop van mijn leven zijn we elkaar met enige regelmaat tegengekomen. Het gevolg daarvan is dat ik niet alleen heb geleerd de symptomen sneller te herkennen (aften, kuitkramp, hoofdpijn, rugpijn) maar ook dat ik stressvolle situaties steeds eerder herken en steeds beter kan vermijden. Je blijft leren tenslotte.
Maar nu… Ik wist dat ik een stressvolle situatie in zou duiken. Tussen sinterklaas en kerst welgeteld 5 dagen hebben om te verhuizen is om te beginnen al niet echt een relaxed scenario voor een gezin met twee jonge kinderen.
Dat die hele verhuizing zich pas half november aandiende mag je daar bij optellen, en het feit dat een mens tegenwoordig in principe 6 weken nodig heeft om een financiering te regelen. Gelukkig zijn de goden ons tot nu toe gunstig gezind geweest. Verhuizer was beschikbaar, vloer leggen in 1 dag bleek mogelijk en dankzij een telefoontje van onze makelaar naar de directeur van de bank konden we in drie weken de financiën regelen.
Dat al dat soort dingen zo voorspoedig lopen vind ik een teken aan de wand. Alles komt goed. Aanstaande maandag krijg ik de sleutel van een prachtig huis en eind volgende week woon ik daar. Echt. Maar ondertussen zijn wel de ontbindende voorwaarden met een week verlengd. Niet de kopers van ons huis maar de kopers van hun huis hebben de financiering nog niet rond… De voorwaarden vervallen pas aanstaande vrijdag, 13 december. Drie dagen voor wij de sleutel krijgen. Ik vind het krap, ik krijg daarvan de kriebels.
Want we zijn dus wel hard aan het inpakken. Alles wat we niet wekelijks nodig hebben zit inmiddels in dozen. De overloop, de zolder, mijn slaapkamer, de woonkamer en zelfs in de kinderkamers staan al dozen. Adreswijzigingen zijn doorgegeven, het overzetten van de elektriciteit, internet, telefoon, contracten, alles is geregeld. We hebben een huisje geboekt waar we volgende week eten en slapen zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over waar de pannen zijn gebleven of het beddengoed. Voor komend weekend en volgende week is hulp ingeschakeld, om spullen in te pakken en de kinderen op tijd op de juiste plek te krijgen. Want voor hun gaat alles nog door die week, school, gym, zwemles, muziekles, judo, kerstdienst en kerstdiner op school. Alles giet ôan…
En tot en met vrijdag kan een telefoontje dat hele circus doen stilstaan, of zelfs terugdraaien.
En dat, beste mensen, geeft mij dus stress.
Stress die zich uit op een hele andere manier dan normaal gesproken. Mijn maag is volledig van streek, alles wat ik eet valt als een baksteen en veroorzaakt een gevoel dat ik voornamelijk ken van buikgriep. Ik ben duizelig, warrig en kan me moeilijk concentreren. Maar het ergste van alles zijn de nachtmerries.
Zonder verder op de details in te gaan, wat ik afgelopen weekend in mijn dromen zag was te gruwelijk voor woorden. Gelukkig waren de betrokken personen geen bekenden, maar het beeld staat niettemin op mijn netvlies, en uit welke krocht van mijn onderbewustzijn dat afkomstig was wil ik niet eens naar raden.
Stress en ik. We kennen elkaar, maar vrienden zullen we nooit worden.
