Roze Olifant

Langzaam word ik gek. Ik doe echt mijn best me er niet door te laten beïnvloeden maar het grijpt me vast en trekt me mee naar beneden. Een beetje als drijfzand, ik heb heel lang geprobeerd gewoon door te lopen maar hoe dichter ik de 1 december nader, hoe dikker en stroperiger de massa rond mijn voeten wordt.

1 December. D day. Door mij vanmorgen omgedoopt tot Roze Olifant. Je weet wel, het beest dat gebruikt wordt om uit te leggen waarom het niet werkt om ergens níet aan te denken. Denk niet aan een Roze Olifant! Op 1 december krijg ik, en 124 collega’s met mij, te horen of ik nog een baan heb. Of niet.

Ik besloot me niet te laten kisten door dat nieuws. Ik heb me er in vastgebeten, besloten dat ik voor die datum wil weten wat ik ga doen als ik te horen zou krijgen dat voor mij het doek valt. Dat hield me ongeveer een dag of 5 bezig en toen had ik dat voor mezelf wel helder. Toen besloot ik dat ik de weken die ik nog door moest tot 1 december moest vullen met leuke dingen. Vandaag; met drie verjaardagen, een etentje, een wijnproeverij en een dagje behulpzaam schilderen achter de rug en met de sinterklaas, kerst, het vriendenweekend en een vest dat af moet nog in mijn handen bedenk ik me dat het misschien ook een beetje té kan allemaal. Tegelijk houd het me wel gaande. En het houdt mijn gedachten mooi af van die Roze Olifant.

Alleen werktijd… dat dagje behulpzaam schilderen was al een vlucht. En niet dat de sfeer verziekt is of zo. Echt, petje af voor al mijn collega’s die gezamenlijk de schouders er onder hebben. We praten er over, ieder deelt zijn zorgen, we stellen elkaar gerust en we gaan door. We lachen wat af. Maar ondertussen is er degene die heel demonstratief mij ineens overal bij betrekt. Alles laat zien. Alsof ik straks alles alleen moet doen. Andere collega die haar hele bureau aan het uitmesten is. Niemand kunnen spreken zonder dat '1 december' in een vorm ter sprake komt. Mailtjes van de manager, dat er 30 november een meeting is met info. Wandelgangen die melden dat er 2 december nog een meeting is. Ik noem het de afterparty, mijn collega’s lachen er om; maar de boer met kiespijn ondertoon valt niet te negeren.

Ik ben er klaar mee, met dit hele voorprogramma. Laat het maar 1 december zijn, vertel me wat mijn bezigheden gaan worden de komende maanden. Laat die bijl maar vallen, de sfeer maar omslaan, het noodweer uitbreken. Want het is schier onmogelijk om niet te denken aan een Roze Olifant als die pal voor je neus staat.

Mist

Ik reed vanmorgen door de mist. Dichte mist, mijn zicht reikte ongeveer twee lantarenpalen ver. Lantarenpalen, overigens, die uit stonden.

Er zijn dagen dat mist me aangrijpt, dat het me benauwd dat ik niet kan zien wat zich daar verderop bevindt. Dat het kleine wereldje dat zich wel aan me openbaart me beknelt. Dat ik de horizon niet kan zien, zien wat mijn mogelijkheden zijn. Hoe moet ik weten of ik links- of rechtsaf wil slaan als ik niet kan zien waar de wegen naar leiden? Wat gebeurt daar allemaal net buiten mijn zicht, wat mis ik?  Frustrerend, mist.

Vanmorgen was anders, de mist gaf me rust. Er waren die twee lantarenpalen vooruit en op basis daarvan nam ik besluiten. Ik volgde rustig de weg, met alle hobbels en bochten, zonder me druk te maken over wat er verderop is. Afslagen, en de daarbij horende keuzes, daar hoefde ik pas over na te denken als ze zich aandienden en niet al mijlen daarvoor. Het besluit om al dan niet een afslag te nemen hoefde ik slechts te baseren op de eerste twee lantarenpalen van die weg, omdat ik eenvoudigweg geen zicht had op meer. Ik kon genieten van het moois dat zich in mijn kleine wereldje aandiende, zonder dat ik me blind staarde naar een onbereikbare horizon. De dingen die ik niet zag waren niet van belang, zo simpel was het.

 

Ik zou wel wat meer mist in mijn leven kunnen gebruiken.

Naambordje

Ik was al weken in de weer

Met schuren, verven en zo meer

Het hele huis een frisse look

In elke kamer, elke hoek

Tapijtje hier, kapstokje daar

En voor ik het wist was het al klaar

Nou, klaar? Nee ik vergiste

Me, een ding nog miste

Een nieuw bordje bij de deur

Tegen vergissing en gezeur

Gelukkig vond ik supersnel

Een bord op bordenmax.nl

Met huisnummer en naam er bij

Is ook de postbode weer blij

Twitterloos

Het nadeel van een spannend boek krijgen is dat je behoefte aan social media verdampt als sneeuw voor de zon.

En dan in mijn enthousiasme een volgend boek van de plank pakken dat de belofte niet waar lijkt te maken...

Kan facebook alsjeblieft ophouden de knoppen van boven naar beneden naar boven naar beneden naar boven te verplaatsen? *lost is*

De lift instappen en daar het knopje 'deur open' vastzetten. En het duurde best lang voor ik me afvroeg waarom hij niet ging.

'There is still waiting a little something for you.'  Doe iets aan haar Engels, please!

Mijn horoscoop zeg dat ik weet wat ik wil. Lol. Zou voor het eerst zijn.

Ik haat natregenen tot op mijn allesie, of niksie net wat je wilt

Chocolade met lavendel smaakt eigenlijk best wel alsof je in een stuk zeep hapt... :-s

Kinderen, je gunt ze alles. Kinderen bijvoorbeeld.

Vanavond brouwde ik een echte meat lovers kippensoep, kip/soep verhouding 1:1 (lees, ik dampte iets te ver in haha)

Martijn: Zwijnstein, daar woont een zwijn en dat heet Stijn! 😂

Zo, geboden op 4 Wii lego games. Eens kijken hoeveel ik er binnen weet te hengelen.

Iets in mij drijft mij naar Ikea. Ik móet morgen naar Ikea. Ik zál morgen naar Ikea. Ik heb alleen nog geen idee waarom...

Goedemorgen! Twee wii games in da pocket, nog twee te gaan ^_^

Lazy zaterdag, tussen mij en de ikea webshop staan slechts twee volle wasmanden.

Martijn: 'Het beste van Deen' dat staat op heel veel pakken dus welke is nou echt het beste?? 😂

Ik zag net lammetjes maatje halfwas schaap en besefte me dat ik blijkbaar een voorjaar gemist hebt, ergens

Buurtfeestjes zijn leuk. Luisteren naar een feest in de buurt is een stuk minder...

Zo moe dat ik alleen maar wil huilen. Ook dat gaat zonder twitter gewoon door helaas.

#Ikvinderwatvan

Ik vind wat van een hoop zaken.

Zo vind ik wat van de buurman, wiens enige didactische talent lijkt te liggen in het verheffen van zijn stem tot bulderende hoogte. En ik vind ook wat van mijn andere buren die dag en nacht een hond buiten hebben lopen, en blaffen. En natuurlijk vind ik ook wat van onze achterburen met de schuur vol duiven die dagelijks even los mogen om de buurt onder te schijten. Zo vind ik ook wat van mensen die meer retweeten dan dat ze zelf te zeggen hebben en ik vind wat van mensen die elke dag zeuren over het weer. Ik vind wat van mijn collega die overal bij is en ondertussen klaagt dat ze tijd te kort heeft en geld te kort en zo moe is altijd. Ik vind wat van mensen die klagen over mensen die de hele tijd op hun mobieltje zitten. Ik vind wat van automobilisten die in de zone30 claxonerend voorbij rijden als mijn zoontje iets te langzaam oversteekt omdat hij dromerig mieren tussen de tegels zat te tellen. En ik vind wat van schoolpleinmoeders die luidkeels met iedereen aanpappen. Ik vind ook wat van mensen die onbegrijpelijk knipogen in tweets waar ik de grap niet in kan ontdekken. En als ik nog even doorga vind ik van nog heel veel meer mensen iets.

En weet je wat nou zo leuk is? Al die mensen vinden ook iets van mij.

Zaterdagochtend

Boodschappen doen met Kirsten, want Paul en Martijn zijn samen naar de voetbal. Of haar jas uit mag want het is warm binnen, prima.

Daar loopt ze dan naast mijn winkelwagentje, bovenarmen strak tegen haar lichaam, onderarmen over elkaar gevouwen, handen op haar ellebogen. Neus net genoeg de lucht in.

'Heb je het koud?' vraag ik als ze een tijdje zo loopt. Nee, is het antwoord.

'Heb je ergens last van? Pijn?' Want ze blijft maar zo lopen en het ziet er niet echt ontspannen uit, maar nee blijft het antwoord.

'Ik loop gewoon zo.'

Ja dat is helder.

Ik vraag haar om boterhamworst te pakken en zowaar het lukt haar zonder haar bovenarmen van haar lijf af te halen. Alleen laat ze wel de worst vallen als ze probeert hem ook op die manier in het karretje te leggen.

En ze heeft pech, ik ben niet op mijn tolerantst vandaag dus ze krijgt de preek in de supermarkt. Als ze met vriendinnen is hangt ze maar de modepop uit, als ze met mij boodschappen doet kan ze gewoon haar armen gebruiken waar die dingen voor gemaakt zijn. Klaar mee, hup!

En daarna heb ik weer gewoon mijn behulpzame dochter terug en kunnen we de rest van de boodschappen gewoon als vanouds halen.

Over drie dagen wordt ze negen.

Stroomuitval

Shwoeoeoeoeoeoeoe is het eeuwige achtergrondgeluid op het lab waar ik werk. De airco en de flowkasten produceren een constante achtergrondruis die je niet meer waarneemt, totdat...

Shwoeoeoeiiiii....... De stroom uitvalt. De lichten uit, de ruis weg en als ik weer terugkijk naar het computerscherm waar ik naar kijk ook daar slechts zwart. Dan de harde bons waarmee de branddeur dichtglijd en dan weet je zeker: stroomuitval. Het is ongeveer 10 over half 10. Er komen diverse collega's aanlopen en we besluiten om dan maar iets eerder te gaan koffiedrinken.

In de koffiekamer enkele mensen die nog wel bereik hebben en al snel weten te melden dat het een groot deel van Noord-Holland is dat zonder stroom zit, en dat er dus geen enkele koffieautomaat meer werkzaam is. En ik weet niet waarom, maar het lijkt me dat dit lang gaat duren.

Er liggen klusjes genoeg op het werk maar ik heb daar ten eerste geen zin in, ten tweede moet ik nog ergens brood vandaan halen voor de lunch zometeen en ten derde zie ik de mogelijkheid tot het pakken van een rustmoment dus ik besluit dat laatste uurtje werk om te zetten in een uurtje vakantie en naar huis te gaan.

Het winkelcentrum bied een rare aanblik. De winkels hebben allemaal de ingang geblokkeerd met goederen die normaal buiten staan opgesteld. Het personeel hangt in kluitjes voor de deur. Klanten vragen of iemand al weet wat de oorzaak is en hoe lang het nog duurt maar niemand heeft een idee.

Ik loop door naar de bakker, die is nog wel open. Voor mij koopt een groep scholieren de voorraad kaasstengels op, en ik koop drie pistoletjes. Cash afrekenen, dat dan weer wel.

Door naar huis, de constante neiging om twitter te openen onderdrukkend. Zo much to tell, so little network...

Onderweg vraag ik me af wat ik vanavond op tafel zal zetten, mocht het zo blijven. Zonder stroom geen oven, geen kookplaat. Maar met een storing van deze omvang ook geen restaurants, bezorgpizza of wat dan ook. Ik hoop dat de hulp zo slim is om zelf te bedenken dat ze beter niet kan komen. Schoonmaken zonder stroom of warm water is ook niet handig.

De spoorwegovergang biedt een interessante aanblik. De verlichting van de spoorbomen doet het wel en de bomen zijn naar beneden. Middenop de overweg staat een politieagent en afwisselend worden de bomen voor een rijrichting opgetild door voorbijgangers om auto's door te laten.

Ik ga maar haken, en straks kibbeling scoren bij Anton, lekker warm lunchen. Ik ben benieuwd of Martijns zwemles doorgaat straks...

En als dan ineens om kwart over 11 de vaste telefoon een bliep geeft ten teken dat er weer contact is schiet ik bijna tegen het plafond. Stilte kan verslavend zijn...

Iets met oud zeer en het leven is een harde leerschool

Vanmiddag een hele verdrietige dochter uit school:

'In de kleedkamer (na gym) vroeg Britt wie er met haar wilde spelen, en toen staken ze allemaal hun vinger op. En toen ik daarna vroeg of er iemand met me wilde spelen zeiden ze allemaal nee...'

En oh dat brengt zoveel oud zeer bij me boven.

Buitengesloten voelen, het is zo'n diepgeworteld rotgevoel dat ik er nog steeds last van heb. Zelfs nu nog, na jaren waarin ik mezelf steeds beter heb leren kennen en waarin ik heb geleerd dat 'de groep' helemaal niet 'the place to be' is die het van buitenaf lijkt te zijn. Dat ik geen behoefte heb aan mensen die geen behoefte aan mij hebben. Dat ik niet van anderen afhankelijk ben voor mijn eigen geluk. Zelfs nu kan ik kijken naar de 'goede' kant van het schoolplein met ouders die samenklonteren en lachen, en een steekje voelen. Terwijl ik dondersgoed weet dat ik me veel beter voel op mijn eigen tegeltje naast het bankje, zonder al dat mutsengewauwel en loze dorpsroddels.

Dus toen ik mijn lieve mooie achtjarige gevoelige meiske zo bedroefd zag wist ik precies wat ze doormaakte. En tegelijk kon ik haar moeilijk troosten. Een warme knuffel had ik voor haar, en de ware woorden dat die meiden haar dus ook niet waard waren. Plus de belofte dat we thuis leuke dingen zouden gaan doen. 

Maar hoe kan ik haar uitleggen dat ze haar plekje wel gaat vinden? Dat ze mensen gaat ontmoeten die haar wel waard zijn, die haar wel begrijpen. En dat dat er uiteindelijk meer dan genoeg zijn om haar hart, hoofd en leven mee te vullen.

Ze zal het zelf moeten leren, zelf haar plekje moeten vinden. Haarzelf moeten vinden. Maar dat dit niet de laatste tranen waren die daarom vloeiden, daar ben ik helaas van overtuigd. Dat ze er sterk uit zal komen, dat ook. Mijn lieve mooie gevoelige dochter. ❤️