In memoriam

Vandaag is het acht jaar geleden dat mijn vader overleed. De pijn slijt, herinneringen blijven. Deze foto bekijk ik vaak, papa en ik samen. Hij zou zo van zijn kleinkinderen genoten hebben... Ergens op een wolk kijkt hij mee, ik weet het zeker.

Slechte moeder

Ik kan me nog goed herinneren dat ik, net voor de eerste keer moeder geworden, midden in mijn kraamtranen boven het wiegje van mijn dochter stond en dacht: arm kind, je hebt mij als moeder wat moet er van je worden? Diep ongelukkig was ik in het besef dat ik de verantwoordelijkheid had voor een klein hulpeloos levend wezen terwijl de volle omvang van die verantwoordelijkheid op dat moment als een bliksemschicht tot me doordrong.

Gelukkig bleek snel dat ik het niet alleen met mijn verstand hoefde te doen, ik kreeg hulp in de vorm van een ontzettende hoeveelheid liefde die datzelfde kleine hulpeloze mensje in mij wakker maakte en die mij behoede voor domme acties en adviseerde op moeilijke momenten. En met elke dag die we goed doorkwamen groeide mijn zelfvertrouwen dat ik het zo slecht nog niet deed, tot ik zelfs op het punt aankwam dat ik mezelf eigenlijk best in de categorie “goede moeders” durfde in te delen.

Maar vandaag even niet. Vandaag was zo’n dag waarop ik bewees dat ik, als goede verstandige en liefdevolle moeder, slechts een fractie van een seconde nodig heb om 6 jaar van opgebouwd zelfvertrouwen teniet te doen. Om in een klap weer diezelfde gevoelens te hebben die ik zes jaar geleden boven dat wiegje had: arme arme kinders, alle moeders op de wereld en jullie treffen mij…

Nee ik ga niet uitweiden over wat er is gebeurd, dat is iets tussen mij en mijzelf. Er is geen blijvende schade aangericht, het zwaarst getroffen is mijn eigen hart dat brak bij het zien van de tranen in de ogen van mijn kind. En ik geloof zelfs dat dat laatste het ultieme bewijs is dat ik inderdaad tot de categorie goede moeders behoor, maar het voelt even heel anders.