Daar loopt ze dan naast mijn winkelwagentje, bovenarmen strak tegen haar lichaam, onderarmen over elkaar gevouwen, handen op haar ellebogen. Neus net genoeg de lucht in.
'Heb je het koud?' vraag ik als ze een tijdje zo loopt. Nee, is het antwoord.
'Heb je ergens last van? Pijn?' Want ze blijft maar zo lopen en het ziet er niet echt ontspannen uit, maar nee blijft het antwoord.
'Ik loop gewoon zo.'
Ja dat is helder.
Ik vraag haar om boterhamworst te pakken en zowaar het lukt haar zonder haar bovenarmen van haar lijf af te halen. Alleen laat ze wel de worst vallen als ze probeert hem ook op die manier in het karretje te leggen.
En ze heeft pech, ik ben niet op mijn tolerantst vandaag dus ze krijgt de preek in de supermarkt. Als ze met vriendinnen is hangt ze maar de modepop uit, als ze met mij boodschappen doet kan ze gewoon haar armen gebruiken waar die dingen voor gemaakt zijn. Klaar mee, hup!
En daarna heb ik weer gewoon mijn behulpzame dochter terug en kunnen we de rest van de boodschappen gewoon als vanouds halen.
Over drie dagen wordt ze negen.
