In 2004, toen mijn vader overleed, heb ik vanuit het huis
van mijn ouders een stekje meegenomen van de klimhortensia. Jarenlang heb ik
het liefdevol verzorgd, ook al bleef het een kwijnend plantje. Van vele planten
in mijn tuin heb ik afscheid genomen, maar de klimhortensia was me dierbaar.
Het huis waar mijn vader is overleden is inmiddels verkocht, de oorspronkelijke
plant wellicht allang geruimd door de nieuwe bewoners. Die hortensia is mijn
laatste band met dat huis en tegelijkertijd met Lelystad, onze gezamenlijke geboortegrond.
Zojuist zag ik, voor het eerst in acht jaar, bloemknoppen.
