Er was eens...

Er was eens iemand die besloot een appartement te kopen in Zaandam. En omdat hij dat besluit nam besloten de bewoners van dat appartement dat ze heel graag ons huis wilden kopen. En daarna kwam onze droom uit, want ook ons droomhuis was nog steeds beschikbaar.

Het moest wel allemaal een beetje vlot, want meneer wilde half december zijn nieuwe huisje in Zaandam kunnen betrekken. En wegens de vereiste kettingreactie aan verhuizingen moesten wij dus in erg korte tijd onze zaken regelen. Gelukkig was alles en iedereen ons gunstig gezind. Welliswaar was uiteindelijk de verhuizing gepland slechts een week na het verlopen van alle ontbindende voorwaarden maar tegenwoordig weet iedereen toch waar hij of zij aan begint bij een huis kopen?

Nee dus. De ontbindende voorwaarden werden een week verlengd. En toen bleek, 3 dagen voor de overdracht van ons nieuwe huis dat meneer 'ik heb haast' zijn financiering nog immer niet rond heeft.

Ettelijke huilbuien, slapeloze nachten, frustraties, mails en telefoontjes verder mogen we inmiddels blij zijn dat alles met nóg een week verlengd wordt. Dat wij alles wat gepland was voor komende week mogen gaan afzeggen en hopen dat het in de nieuwe planning in te passen is. In de nieuwe planning die er nog niet is. Want maandagochtend weten we meer. 

Hoop ik...

Dus, lieve lezer: die adreswijziging per 16 december... Zet daar maar even een heel groot voorbehoud op. Of en wanneer het doorgaat...? Daarover durf ik even niks te zeggen.

Stress

We zijn bekenden van elkaar, stress en ik. In de loop van mijn leven zijn we elkaar met enige regelmaat tegengekomen. Het gevolg daarvan is dat ik niet alleen heb geleerd de symptomen sneller te herkennen (aften, kuitkramp, hoofdpijn, rugpijn) maar ook dat ik stressvolle situaties steeds eerder herken en steeds beter kan vermijden. Je blijft leren tenslotte.

 

Maar nu… Ik wist dat ik een stressvolle situatie in zou duiken. Tussen sinterklaas en kerst welgeteld 5 dagen hebben om te verhuizen is om te beginnen al niet echt een relaxed scenario voor een gezin met twee jonge kinderen.

Dat die hele verhuizing zich pas half november aandiende mag je daar bij optellen, en het feit dat een mens tegenwoordig in principe 6 weken nodig heeft om een financiering te regelen. Gelukkig zijn de goden ons tot nu toe gunstig gezind geweest. Verhuizer was beschikbaar, vloer leggen in 1 dag bleek mogelijk en dankzij een telefoontje van onze makelaar naar de directeur van de bank konden we in drie weken de financiën regelen.

 

Dat al dat soort dingen zo voorspoedig lopen vind ik een teken aan de wand. Alles komt goed. Aanstaande maandag krijg ik de sleutel van een prachtig huis en eind volgende week woon ik daar. Echt. Maar ondertussen zijn wel de ontbindende voorwaarden met een week verlengd. Niet de kopers van ons huis maar de kopers van hun huis hebben de financiering nog niet rond… De voorwaarden vervallen pas aanstaande vrijdag, 13 december. Drie dagen voor wij de sleutel krijgen. Ik vind het krap, ik krijg daarvan de kriebels.

 

Want we zijn dus wel hard aan het inpakken. Alles wat we niet wekelijks nodig hebben zit inmiddels in dozen. De overloop, de zolder, mijn slaapkamer, de woonkamer en zelfs in de kinderkamers staan al dozen. Adreswijzigingen zijn doorgegeven, het overzetten van de elektriciteit, internet, telefoon, contracten, alles is geregeld. We hebben een huisje geboekt waar we volgende week eten en slapen zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over waar de pannen zijn gebleven of het beddengoed. Voor komend weekend en volgende week is hulp ingeschakeld, om spullen in te pakken en de kinderen op tijd op de juiste plek te krijgen. Want voor hun gaat alles nog door die week, school, gym, zwemles, muziekles, judo, kerstdienst en kerstdiner op school. Alles giet ôan…

 

En tot en met vrijdag kan een telefoontje dat hele circus doen stilstaan, of zelfs terugdraaien.

 

En dat, beste mensen, geeft mij dus stress.

 

Stress die zich uit op een hele andere manier dan normaal gesproken. Mijn maag is volledig van streek, alles wat ik eet valt als een baksteen en veroorzaakt een gevoel dat ik voornamelijk ken van buikgriep. Ik ben duizelig, warrig en kan me moeilijk concentreren. Maar het ergste van alles zijn de nachtmerries.

 

Zonder verder op de details in te gaan, wat ik afgelopen weekend in mijn dromen zag was te gruwelijk voor woorden. Gelukkig waren de betrokken personen geen bekenden, maar het beeld staat niettemin op mijn netvlies, en uit welke krocht van mijn onderbewustzijn dat afkomstig was wil ik niet eens naar raden.

 

Stress en ik. We kennen elkaar, maar vrienden zullen we nooit worden.

Vooruitgang

Ik kan het me nog zo goed herinneren dat ik, als klein meisje, bij de huisarts zat om een voetwrat te laten aanstippen. Een lange wattenstaaf ging diep in een thermoskan, kwam daar dampend uit en werd tegen de vermaledijde indringer in mijn voetzool gedrukt, waarop hels vuur door mijn voet schoot en ik het uitgilde van de pijn.

De herinnering kwam terug toen ik vanmorgen op de fiets zat, op weg naar de huisarts. Mijn dochter zat bij me achterop, ze heeft behoorlijk last van voetwratten en er moet iets aan gedaan worden want ze heeft pijn als ze loopt. En ik was benieuwd hoe de huidige stand was, qua voetwrattenbestrijding. 

Een half uur later zat ik op een onderzoeksbank, in mijn armen mijn dochter die krampend, trillend, krimpend, gillend van de pijn niet meer wist hoe ze het had en bij elke beweging van de helse dampende wattenstaaf de hele praktijk bij elkaar schreeuwde. Tussendoor kwam er niet veel meer uit dan een betraand en beverig "ik wíl niet meer mama...". Maar ze moest door, en elke keer als die wattenstaaf haar raakte voelde het voor mij alsof mijn dochter gebrandmerkt werd. 18 stippen moest ze doorstaan, mijn kanjertje, 18...

Maar er is geen alternatief, blijkbaar. Geen alternatieve behandeling, geen pijnstilling. Over drie weken "mag" ze weer, want dit was één voet en die ander zit ook onder. We proberen er beiden nog maar even niet aan te denken.

Van die dingen waar ik met mijn pet niet bij kan

Hier voor de deur is een speeltuin. Een prachtig stukje groen met klimrekken, schommels, wipkippen en dat soort spul. Bomen er omheen en een bankje voor de ouders, met kinderen van nu 7 en 5 jaar oud wil ik niet weten hoeveel uur ik daar de afgelopen jaren heb doorgebracht.

Toen we hier kwamen wonen stonden de speeltoestellen gewoon in het gras. Prima, kinderen struikelen en vallen namelijk nogal eens maar afgezien van onuitwisbare grasvlekken leverde dat geen problemen op.

Enkele jaren geleden moest vanwege Europese regels onder de toestellen kunstgras worden aangebracht. Iets met valbreken ofzo. Het aantal grasvlekken nam zienderogen af, het aantal schaafwonden met zand in de wonden iets toe maar verder eigenlijk vooral een verbetering. De lapjes kunstgras lagen mooi tussen het gewone gras in, grasmaaien ging prima, geen struikelpartijen. Iedereen blij, bij mijn weten.

Vorige week reden ineens een contingent werkmannen de speeltuin in, op een graafmachine of wat. Om de lapjes kunstgras heen werd een geul gegraven, zand gestort en tegels gelegd. Prachtige keiharde grijze betontegels. Van het niet-meegevende soort.

Ik snap het niet. Maar ik werk dan ook niet bij de gemeente, noch bij de ehbo. Ik heb kinderen die vooruit rennen terwijl ze achterom kijken. Die van de schommels vliegen en over hoge smalle randjes klauteren. En dan dus niet meer altijd terecht komen op (kunst)gras maar ook op beton.

Wat dacht die ambtenaar: dat zal ze leren?

Droom

Teleurgesteld?

Nee niet ik.

Oke, eventjes misschien

Dat de droom

Mijn droom

Onze droom

Dat die niet vervulbaar blijkt

Maar nu verder

In het hier en nu

Met het moois dat is

En het moois dat wel kan zijn

Weer aan de slag

Om daar uit te halen wat er in zit

Schouders er onder

Handen uit de mouwen

Scheppen en creeren

Herordenen

En die droom?

Die is precies wat hij hoort te zijn

Een droom

Blijf leven

Blijf dromen

Punt.

Volgend jaar is het 10 jaar geleden dat mijn vader overleed. En omdat instanties graag met je meedenken mogen we bij dat jubileum ook meteen beslissen of hij nog eens 10 extra jaren wil doorbrengen in de urnenmuur bij crematorium en begraafplaats Ölandhorst in Lelystad.

Ik heb het hem gevraagd. Hij zwijgt. Wie zwijgt stemt toe is de uitdrukking maar in dit geval weet ik het zo net nog niet. 

Mijn vader wilde om te beginnen al helemaal niet dood. Het hele idee heeft hem tot het eind tegengestaan. Waar hij daarna terecht zou komen boeide hem niks, dus ik denk niet dat hij nou bovenmatig gelukkig is in zijn Chinese vaas. Ik vermoed dat hij het ding nooit gekocht zou hebben daar in de antiekstraat in Beijing als hij had geweten dat hij daar 10 jaar in zou moeten doorbrengen.

Ik vind wel dat we hem een mooi plekje hebben gegeven. Hij zit op een hoekje, heeft ook altijd op hoeken gewoond tenslotte. Aan de binnenkant van de muur dus gezellig veel aanspraak en bezoek. Veel bomen en natuur en bovenal veel vogels. Hij heeft daar geen telescoop nodig om ze op te zoeken, ze komen naar hem toe. Hij had het zelf niet beter kunnen uitzoeken.

Maar verder... Ik kom er zelden. Heel af en toe rijd ik er langs, of als ik toch in de buurt ben kijk ik eventjes. Want hoe mooi het plekje ook is, voor mijn gevoel is hij daar niet. Zijn as staat daar en dat is het. En zijn as merkt echt niet dat ik naar die Chinese vaas sta te kijken.

Als ik me hem wil herinneren kijk ik liever naar het schaalmodel van een botter die hij de laatste weken van zijn leven nog gemaakt heeft. Waarvan ik samen met hem de kraaltjes heb zitten rijgen. Of ik kijk naar Martijn die hetzelfde rosse haar met slag heeft als hij had. Of ik geef een goeie vloek, want niemand kon vloeken zoals hij.

Dus die plek in de urnenmuur? Daar mag van mij iemand anders in gaan vertoeven. Daar mogen andere mensen met kersvers verdriet hun tranen de vrije loop laten, of dierbare herinneringen ophalen.

Mijn vader mag vrij. De beulakkerwijde wordt zijn verblijfplaats, waar hijzelf ook zijn vader en moeder verstrooid heeft. Vlak bij zijn geboortegrond in Vollenhove. Voor zijn rust zal het niet veel meer uitmaken. Voor die van ons wellicht nog wel.

Het laatste afscheid gaan we nemen. Afscheid van zijn plekje in de muur, afscheid van zijn laatste resten.

Punt.

Verkouden

Druk in mijn hoofd
Geen ADHD
Gewoon een verkoudheid
Je bent niet ziek
Stel je niet aan

Snot dringt zich op
Drukt zich naar buiten
De stapel volle zakdoekjes
Die me gezelschap houd
Groeit tot een bergje

Druk op mijn ogen
Bril is ondraagbaar
Lenzen onbespreekbaar
Oogleden dik
Constante tranen

Druk op mijn oren
Veroorzaakt een suizen
En ploppen en gonzen
Niet filterend maar versterkend
Constante input

Druk op mijn borstkas
Benauwend verstikkend
Schrapende hoest
Blaffend onhoudbaar
Komt en gaat

Maar het meest gekmakend
Is het gebrek aan koorts
Want alleen met koorts
Ben je ziek genoeg
Als mama

Dus ondanks oorsuizen
Blafhoest niesaanval
Traanogen loopneus
Rillingen wrakkigheid
En hoofdpijn

Blijf ik vraagbaak
Billenveger kamenier
Kok interieurverzorger
Verpleegster kapster
Logistiek medewerker

En dat is allemaal niet erg
Ik doe het met liefde
Maar als er nog iemand waagt
Te doen of ik me aanstel
Bega ik een moord.

Een jaar in bloemen

Ik hou van bloemen. Niet in een vaasje op tafel, of nou ja, daar ook, maar vooral gewoon in het dagelijks leven om me heen. Van prachtige exotische orchideeën tot een gewone paardenbloem, ik kan ze stuk voor stuk waarderen.
1 Januari stapte ik uit de auto en werd ik geraakt door de bloeiende Helleborus in de voortuin. Hartje winter, seizoen van de rust en de slaap. En toch daar die bloem, de kou trotserend. Ik nam een foto en postte die op Instagram. Onderschrift "Een jaar in bloemen. Januari: Helleborus"

Pas daarna dacht ik: heel fijn. Ik heb mezelf opgezadeld met een opdracht... Maar ik vind hem leuk! En ik ga er voor. Elke maand een bloem die voor mij iets speciaals betekent of die me raakt om wat voor reden dan ook.

Het is nu februari, de bloem die ik op het oog heb kan elk moment gaan bloeien. Als het zover is vereer ik haar met een foto, en een blogje. Ik kan niet wachten!

Wie ben ik?

Er staat in mijn bio: vis, zwijn, wilg.
Naar aanleiding daarvan, en mijn toevoeging "en ascendant schorpioen, maar dat was te lang voor mijn bio" kreeg ik gisteren deze tweet van Sevgi Gerger, die mij twee tweets daarvoor pas was gaan volgen:

@PetraKw Oh My God. Vissen - Schorpioen. Wat moet jij een instinct hebben... Afgaan op je gevoel, intuïtie. Hoe zit het met Zwijn & Wilg?

En "Oh My God" is misschien we de beste manier om het gevoel dat mij steeds vaker overvalt te beschrijven. Ik ben een gevoelsmens, dat weet ik allang. Maar de manier waarop mijn gevoel richting geeft aan wat ik doe is nog volop in ontwikkeling. Ik probeer steeds meer op mijn gevoel te vertrouwen, en op mijn intuïtie af te gaan. En de lering daaruit is ook dat ik het zelden mis heb. Dit in tegenstelling tot zogenaamde gefundeerde beslissingen, daar volgt vaker een knagend gevoel van spijt op dan wanneer ik mijn gevoel volg. Maar het kan verdomd moeilijk zijn om de redenatie achter mijn beslissingen uit te leggen. Hoe verklaar je gevoel? Argumenten, dat snappen mensen, maar gevoel is een stuk moeilijker.

Daarom raakte de tweet mij zo. Op basis van feitelijk twee woorden 'Vissen - Schorpioen' weet zij de kern van mij te typeren.

Ik moet hier iets mee doen. Ik wil hier meer mee doen. Want het tweede deel van de tweet "Hoe zit het met Zwijn en Wilg" daar heb ik geen goed antwoord op. Ik weet dat ze deel van mij zijn en dat ik mij er ooit goed mee heb kunnen identificeren. Maar welk deel van mij ik daaraan ontleen kan ik niet zeggen.

Mijn eerste ingeving was dit blog. Zoek ze maar op, die Zwijn en die Wilg en kijk wat die optelsom oplevert. Maar het is natuurlijk meer. Zoveel bronnen zoveel info. En in elke typering zitten ook kenmerken waar ik me niet in herken. Plus dat er eindeloos nuances zijn aan te brengen, door ascendanten en huizen. En ik ben meer dan de optelsom van mijn tekens. Er is mijn blauwdruk in DNA, mijn opvoeding en ervaringen.

Er is meer verdieping nodig dan ik in mijn enthousiasme overzag. Maar het geeft me stof tot nadenken, sites en boeken om te lezen en een onderwerp om over te bloggen.

Keep you posted! En tot die tijd: heb je goede tips over websites en boeken die me kunnen helpen dan hoor ik het graag!

Astrologie:
http://www.catharinaweb.nl/

Chinese horoscoop:
http://www.chinese-horoscoop.com/

Keltische boomhoroscoop:
http://www.symbolic.be/?CategoryID=191