Ik en mijn bordjes

Ik voel mezelf zo'n chinese acrobaat die bordjes probeert draaiende te houden door de stokjes af en toe een zwengel te geven. Alleen vallen mijn bordjes een voor een stil. Soms ren ik door het leven en geniet van al die kleurrijke schotels die vrolijk hun rondjes draaien. Maar de laatste tijd is het te druk geweest. Mijn ogen zijn niet meer op de lucht gericht maar op de grond, om te voorkomen dat mijn vermoeide benen struikelen. Sommige bordjes staan gewoon te ver weg om mijn aandacht nog te kunnen vangen. De twee belangrijkste bordjes, die van mezelf en die van mijn gezin, houd ik draaiende. Waarbij ik de grootste wankelingen toesta bij mijn eigen bordje, als die ander maar doordraait kom ik er ook wel weer.

Hoop ik.

Ik ben mensen aan het verliezen. Een conflict met mijn moeder die niet wil begrijpen dat ik het even niet trek allemaal. Andere verwanten die ook menen dat ik het moet oplossen. Alleen kan ik dat dus even niet, en mijn gevoel daarover gaat ook even niet verder dan jammer. Als ik dat bordje er bij pak valt dat van mijzelf van zijn stokje. 

Gelukkig zijn er ook mensen die wel zien dat het even niet gaat. Lieve vrienden die langskomen en mijn bordje een zwiepert geven. Mensen die me uitnodigen en welkome lieve afleiding zijn. Het zijn de mensen die zorgen dat ik blijf zien dat dit tijdelijk is. De komende maanden moet de rust weerkeren en zal ik weer meer bordjes kunnen bemannen.

Eens kijken welke er dan nog zijn...