Ik vind twitter echt geweldig. Het past bij mij als geen enkel ander sociaal medium, ik kan er mijn ei kwijt en mijn frustraties. Ik vind er advies, een luisterend oor of een gezonde dosis relativering. Ik heb er contacten gelegd, mensen leren kennen en vrienden gemaakt.
Maar zo nu en dan heb ik er eventjes helemaal genoeg van. En een eigenschap van twitter is dat als je zelf even niks zegt er ook geen haan naar kraait. Even rust, even pas op de plaats zonder gezeur of mensen die je pushen om terug te komen.
De behoefte aan rust dringt zich momenteel onontkomelijk op. Het liefst zou ik ergens in een grot kruipen, gewikkeld in een berevel, en slapen tot de tulpen bloeien. Maar helaas, Homo Sapiens doet niet aan winterslaap. Ik zal de komende periode het hoofd moeten bieden. En aan de ene kant is twitter een hele fijne uitlaadklep. Aan de andere kant heb ik inmiddels de uiterst negatieve ervaring van kerst 2011, toen een grappig bedoelde tweet dusdanig fout aankwam dat ik volledig uit evenwicht gebracht werd.
De toen verbroken vriendschap is weer hersteld en ik dacht het voorval achter me gelaten te hebben. Maar toch dringt steeds onontkomelijker het gevoel zich op dat ik afstand moet nemen. Zoals je afkeer kan krijgen van bepaalde voedingsmiddelen als je eens iets verkeerds gegeten hebt, zo voel ik afkeer van twitter met kerst.
Dus ik zeg even dag, ik neem even die afstand. Wie me iets beter kent vind me op facebook, vrienden hebben mijn whatsapp, en de echte geluksvogels hebben zelfs mijn huisadres. Daar ben ik de komende tijd.
Maar hier even niet.
