Terug naar niks

We hadden het zo mooi gemaakt in het vorige huis. Een hoekje in de tuin met een speelhuis, glijbaan en schommels. Leuk voor de kinderen hadden we bedacht, die zitten al zoveel binnen en dan kunnen ze leuk in de tuin spelen. De kinderen zelf waren minder onder de indruk. Er werd wel mee gespeeld, vooral als er vriendjes of vriendinnetjes bij ons thuis kwamen die dat kolos graag wilden bestormen. 

Toen we gingen verhuizen kwam er al zoveel op ons af dat we het geen enkel probleem vonden het ding daar te laten staan. In de nieuwe tuin was ook niet echt plek het neer te zetten. De kinderen moesten maar even geduld hebben voor ze een nieuwe speelplek in de tuin kregen.

Hoe ver konden we er naast zitten? Hier in het nieuwe huis zijn onze kinderen spontaan buitenkinderen geworden. Er is hier niks, geen speeltuin voor de deur en geen speelhuis in de tuin. Er zijn wel buurmeisjes en jongetjes, er is een straat en een sloot en verder heb ik eigenlijk geen idee wat ze precies uitspoken.

Ze hebben hier niks. En dat is precies waar ze behoefte aan hebben blijkbaar.