Het H.O.M.

Vandaag echt afscheid genomen van Kirstens C diploma. Ze had hem om te beginnen al nooit hoeven halen van mij. A was een must, voor B ging ze door omdat er maar een paar weken over waren tussen het einde van de reguliere lessen en het schoolzwemmen. En B eenmaal op zak gingen ze met schoolzwemmen door met oefenen voor C.

Prima. Ze zwom elke week met school, deed goed veel zwemkilometers op en leerde dus zwemmen als de beste. Ze is ook heerlijk thuis in het water.

En opeens had ze hoekduik nog onder de knie ook, net als de koprol, het wrikken en de hurksprong. Alleen dat gat, dat lukte niet. Tot het niveau 'huilend van frustratie op de kant' aan toe. En erger, tot angst voor het gat aan toe zelfs. Een lesje loslaten voor moeders, want hoe balengrijk is dat C diploma ook alweer?

Precies. Geen hond die er ooit nog naar vraagt.

En de rust keerde weder in Huize G. 

Tot ineens ze een briefje meekreeg van school. Alleen nog met kleren oefenen en dan zou ze mogen afzwemmen. Whut? Zwemscore checken en inderdaad: alles goed, zelfs het gat! Het gat? 

Nietes zei Kirsten. Ik ben nooit door dat gat gezwommen. Ze moesten me hebben verwisseld met iemand anders...

Ja, dat loslaten is zo makkelijk nog niet. Praten met Kirsten ('Je hoeft er maar één keer door, alleen met afzwemmen...?' 'NEE!') en mailen met zwembad. Want ja, dat diploma toch halen maakt het wel af, en het is zo dichtbij....

Maar hoe belangrijk was dat diploma ook alweer?

Puntje bij paaltje kreeg ik vandaag bericht van het zwembad. Dat Kirsten inderdaad niet door het gat ging (goh) en dus ook niet kan afzwemmen. En nogmaals keert de rust terug. We zijn klaar. Ze heeft misschien niet diploma C, maar wel diploma K, van Kanjer. Uitgereikt door het enige daartoe bevoegde instituut, het H.O.M. (ook wel bekend als het Huiselijk Opperhoofd Mama). Toevallig.

Ziek kind

Ik loop weer met mijn ziel onder mijn arm. Ik heb een ziek kind.

Geen chronisch ziek kind, of ernstig ziek kind maar gewoon een ziek kind. Zoeentje waarbij je als moeder op een gegeven moment moet gaan inschatten hoe 'gewoon' ziek ze is.

Ze is inmiddels niet meer gewoon ziek. Even een definitiedingetje: ik noem het gewoon als ik het met liefdevol uitzieken kan oplossen. Na twee dagen kotsen langzaam weer opknappen is gewoon ziek. Huisarts nodig is niet meer gewoon ziek.

Maar wanneer is dat punt dat je een huisarts nodig hebt? Ze heeft al het nodige achter de rug dus enige ervaring heb ik wel, en toch is ook elke keer anders dus vergelijking heb ik niet.

De pseudekroep was helder, als je kind stikbenauwd is en blaft als een zeehond weet je dat je de HAP moet bellen. Het jaar daarna de bronchitis was al minder helder maar ook daar was ze duidelijk benauwd. Toen de longontsteking, waarbij ze aanvankelijk goed opknapte van een griepje maar toen na een week weer meer koorts kreeg. Ook daar twijfelde ik niet dat er echt iets was.

Vorig jaar haar blindedarm was een geval apart, waarbij er eigenlijk niet eens zoveel aan de hand was met haar maar mijn alarmbellen terecht uitsloegen.

Maar nu? Vorige week een griepje, en daarvan herstellende. Geen koorts meer, wel buikpijn. Zodra ze paracetamol op heeft is ze de vrolijkheid zelve, als die is uitgewerkt huilt ze van de pijn. Mijn idee is verstopping, waarschijnlijk gevolg van slecht drinken tijdens die griep van vorige week. Paracetamol helpt goed, ze drinkt en eet en beweegt weer dus eerdaags poept ze die baksteen uit en is het over. Toch?

Maar nu een spuugnacht achter de rug :(

Had ik verdorie toch gisteren met haar naar de ha moeten gaan.

Straks gaat papa bellen, ik moet werken. En papa is volledig capabel en liefdevol enzo. Maar ik ga echt liever met haar mee. Gewoon, omdat ik moeder ben. Daarom.

Ik had nog...

Ik had nog een afsluitend blog willen schrijven over ons oude huis. 

Je weet wel, met de dierbare herinneringen die er liggen. 

Dat het het eerste huis is waar ik echt koos te gaan wonen, in plaats van dat het de enige beschikbare woning was. Het huis dat zelfs gebouwd werd zoals wij het wilden, alle foute keuzes die we maakten waren onze keuzes. En alle goede ook.

Het huis waar ik zwanger werd, waar Martijn is geboren. Het huis waar de kinderen hun eerste stapjes zetten, waar ik midden in de nacht naar de klok van de buren zat te luisteren terwijl ik borstvoeding gaf. Waar de kinderen builen opliepen en met vingers tussen de deur kwamen.

De tuin. Mijn tuin. Er zijn meer planten doodgegaan dan er uiteindelijk bleven leven, maar de diehards die het uithielden op die baggervette klei waren me dierbaar. De sering, mijn trots in het voorjaar. Het gras dat we eindelijk na 5 jaar dreigen met kunstgras aan de groei kregen.

En ik was er echt gelukkig. Het was een prachtig huis. Maar als ik er aan terugdenk, denk ik alleen maar aan koude voeten...

Dus dat blog moet nog maar even wachten.

Goede voornemens

Ik begin dit nieuwe jaar met een goed voornemen.

Er is iets dat ik in 2014 totaal anders ga doen.

Ik vier dit jaar oud en nieuw thuis, in mijn eigen huis.

Zonder het gevoel dat ik geduld word in plaats van gewaardeerd.

Zonder de zogenaamd grappige broer van mijn schoonzus, die de hele avond bepaald wat er op tv is, daarvan uiteindelijk helemaal niks leuk vind, er de hele tijd doorheen alles zit te becommentariëren en als klap op de vuurpijl luidkeels door het aftellen heen zit te boeren.

Zonder gezeik over mijn oliebollen. Ik bak elk jaar oliebollen, met liefde. Dit jaar niet, dit jaar had ik gekocht wegens de verhuizing. En inderdaad, dat waren taaie deegballen. Dus volgend jaar bak ik weer zelf, oliebollen met liefde. En wie wil komt maar halen en anders niet.

En al helemaal zonder mijn schoonzus zelf. Die helemaal uit haar bolletje gaat als de kinderen dreigen wakker te blijven tot middernacht. Geslapen moet er worden! Die niet wil dat de katten naar buiten gaan, wat heel erg logisch is. Maar die ook niet wil dat ze rond middernacht even elders in huis worden opgesloten zodat er altijd wel eentje toch naar buiten glipt als iedereen in en uit loopt met vuurwerk afsteken. Waarop zij simultaan twee zoektochten opstart, eentje naar de kat en eentje naar de schuldige. En in die wanorde vertrekken wij dan maar naar huis, scheelt afscheid nemen. Who cares about afscheid nemen.

Zo'n avond dat je blij bent met je debiele vriendengroep die op whatsapp een volslagen onvolgbare discussie voert over emoes. Zodat je nog ergens ontzettend om kan lachen. 

Dat je tot tranen geroerd een berichtje leest van een vriend die zijn waardering naar je uitspreekt. 

En dat je eigenlijk wel blij bent met een ontzettend huilende Martijn op schoot om 00:00 uur zodat je even kan meehuilen en geen enthousiasme hoeft te veinzen.

Dit was de laatste keer.