Ik kan het me nog zo goed herinneren dat ik, als klein meisje, bij de huisarts zat om een voetwrat te laten aanstippen. Een lange wattenstaaf ging diep in een thermoskan, kwam daar dampend uit en werd tegen de vermaledijde indringer in mijn voetzool gedrukt, waarop hels vuur door mijn voet schoot en ik het uitgilde van de pijn.
De herinnering kwam terug toen ik vanmorgen op de fiets zat, op weg naar de huisarts. Mijn dochter zat bij me achterop, ze heeft behoorlijk last van voetwratten en er moet iets aan gedaan worden want ze heeft pijn als ze loopt. En ik was benieuwd hoe de huidige stand was, qua voetwrattenbestrijding.
Een half uur later zat ik op een onderzoeksbank, in mijn armen mijn dochter die krampend, trillend, krimpend, gillend van de pijn niet meer wist hoe ze het had en bij elke beweging van de helse dampende wattenstaaf de hele praktijk bij elkaar schreeuwde. Tussendoor kwam er niet veel meer uit dan een betraand en beverig "ik wíl niet meer mama...". Maar ze moest door, en elke keer als die wattenstaaf haar raakte voelde het voor mij alsof mijn dochter gebrandmerkt werd. 18 stippen moest ze doorstaan, mijn kanjertje, 18...
Maar er is geen alternatief, blijkbaar. Geen alternatieve behandeling, geen pijnstilling. Over drie weken "mag" ze weer, want dit was één voet en die ander zit ook onder. We proberen er beiden nog maar even niet aan te denken.
