Kunst

Haar woorden waren scherper

Dan zijn schildermes

Zijn streken waren zwarter

Dan haar cynische woorden

Defensief rug aan rug

Creëerden zij elk hun eigen wereld

Vol donkere wolken

En dreigende teksten

Tot ze merkten dat ze beiden

Dezelfde storm bezongen

En achter hen de zon

Was ondergegaan

Mijn hoofd

Er speelt zich van alles af in mijn hoofd

Vele denkprocessen

Rationeel en analytisch

Er wordt gewikt en gewogen

Rijtjes gemaakt van voors en tegens

Met uiteindelijk als doel

Om verstandig en weloverwogen

beslissingen te nemen

Er worden verbanden gelegd

Tussen input en output

Oog hand voet coördinatie

Bij het ruiken van Hols Donatin

Worden herinneringen opgediept

Waarvan ik het bestaan was vergeten

Ruim 40 jaar is mijn hoofd van mij

Uitgebreid kennis gemaakt

Samen opgegroeid

Een hoop gezien en meegemaakt

Vrienden voor het leven

We kennen elkaar zou je zeggen

Toch is niets zoals het lijkt

Mijn hoofd blijkt vol met rare kronkels

Die niet gehinderd door logica

Getriggerd door soms kleine zaken

De regie overnemen en geleid door gevoel

Zaken in gang zetten waar ik later

Met mijn verstand niet bij kan

Mijn lief, mijn lief

’s Avonds als ik slapen ga

Eenzaam, in mijn koude bed

Voel ik jouw lippen op de mijne

Vragend, zoekend, verleidelijk lekker

Voel ik jouw handen op mijn lichaam

Warm, strelend, vindend

Zie ik jouw ogen voor de mijne

Mooi, lief, oneindig diep

Hoor ik jouw stem in mijn oor

Fluisterend opwindend

Voel ik jouw huid op de mijne

Ontluisterend aangenaam

Ik mis je

Lift

Wij hebben op het werk een lift, een Hele Langzame Lift. En we hebben een roker, een Hele Luie Roker. Luie Roker pakt dus steevast de Langzame Lift als hij na zijn rookpauze weer helemaal naar zijn bureau op de derde verdieping moet. En dan staat de Harde Werker met een kar vol Belangrijke Spullen op de begane grond te wachten tot de Langzame Lift de Luie Roker boven heeft afgeleverd en de lange weg naar beneden weer heeft afgelegd. En als beloning mag de Harde Werker dan met de Langzame Lift mee naar boven, in de restanten van het Donkerbruine Aura van de Luie Roker.

En dan vinden ze het gek dat ik af en toe twitter op mijn werk.

Pashokje

Eén vierkante meter

Eén gordijn

Twee haakjes

Eén plankje

Geen zitje

Geen privacy

Geen spiegel

Wel drie grote plukken

stofpluis

Ik hang op

Wat ik wil passen

En mijn jas

aan haakje twee

De kleren die ik uittrek

Kunnen niet aan een haakje

Niet op een krukje

Niet op de vloer

Ik hang ze op

Aan denkbeeldig haakje drie

En stoot ze daar

Bij elke beweging af

Naast mij nog

Precies zo’n hokje

Maar dan in spiegelbeeld

Met een vrouw

Met hetzelfde probleem

Keer ik mijn kont

Raak ik die van de buurvrouw

Herkleed in een outfit

Stap ik het gordijn door

Onder TL verlichting

Aanschouwt de winkel mij

En mijn buik

Heupen en andere

Uitstekende delen

Allerminsts flatterend

Schiet door mijn hoofd

Ik duik snel

Het hokje weer in