Ik ben er even niet

Ik vind twitter echt geweldig. Het past bij mij als geen enkel ander sociaal medium, ik kan er mijn ei kwijt en mijn frustraties. Ik vind er advies, een luisterend oor of een gezonde dosis relativering. Ik heb er contacten gelegd, mensen leren kennen en vrienden gemaakt.
Maar zo nu en dan heb ik er eventjes helemaal genoeg van. En een eigenschap van twitter is dat als je zelf even niks zegt er ook geen haan naar kraait. Even rust, even pas op de plaats zonder gezeur of mensen die je pushen om terug te komen.
De behoefte aan rust dringt zich momenteel onontkomelijk op. Het liefst zou ik ergens in een grot kruipen, gewikkeld in een berevel, en slapen tot de tulpen bloeien. Maar helaas, Homo Sapiens doet niet aan winterslaap. Ik zal de komende periode het hoofd moeten bieden. En aan de ene kant is twitter een hele fijne uitlaadklep. Aan de andere kant heb ik inmiddels de uiterst negatieve ervaring van kerst 2011, toen een grappig bedoelde tweet dusdanig fout aankwam dat ik volledig uit evenwicht gebracht werd.
De toen verbroken vriendschap is weer hersteld en ik dacht het voorval achter me gelaten te hebben. Maar toch dringt steeds onontkomelijker het gevoel zich op dat ik afstand moet nemen. Zoals je afkeer kan krijgen van bepaalde voedingsmiddelen als je eens iets verkeerds gegeten hebt, zo voel ik afkeer van twitter met kerst.
Dus ik zeg even dag, ik neem even die afstand. Wie me iets beter kent vind me op facebook, vrienden hebben mijn whatsapp, en de echte geluksvogels hebben zelfs mijn huisadres. Daar ben ik de komende tijd.

Maar hier even niet.

Medicijnpuzzel

Dokter schrijft voor: 3 x daags 1 tablet tot en met morgen
Ik krijg mee: 6 tabletten.
Ze krijgt de eerste pil om 15:00
De apotheek past de dosering aan: 2 x daags 1 tablet
Op de nieuwe stikker staat duidelijk: twee tabletten blijven over.
Ze krijgt de tweede pil om 19:00
Ze krijgt de derde pil dag erna om 08:00
En gaat dan naar huis.

Hoeveel pillen zitten er in het doosje bij thuiskomst?

Precies, dan zitten er nog 4 in het doosje

Paul en ik zijn getuige van de inname van pil 1, 2 en 3. Pil 1 kwam zeker uit het doosje.

Wie kan mij vertellen wat er gebeurd is?? Het ziekenhuis zeker niet...

231112

Jahoor, het is weer zover... Sinterklaas is in het land, Kirsten gaat met haar klas naar Pietendorp en uitgerekend die ochtend wordt ze wakker met buikpijn. Op een rare plek, dat wel, ze wijst rechts van haar schaambeen de plek aan waar het zeer doet. Klein steekje ongerustheid, maar ik heb dit eerder meegemaakt, het zal niet het eerst schoolreisje zijn dat ze mist omdat ze "ziek" is. Paul gaat sowieso mee naar Pietendorp dus hup, paracetamol er in en vooruit met de geit. Het is ongenadig slecht weer die ochtend, 5°C, wind en regen. Veel buitenactiviteiten dus de kinderen komen aan het eind van de ochtend hartstikke koud en nat weer thuis.
Ik bel rond half 1 naar huis om te vragen hoe het met haar is en Paul verteld dat ze rillend op de bank ligt met een dekentje. Tweede steekje ongerustheid... Blijkbaar is het toch geen schoolziek want dan had ze inmiddels weer vrolijk door huis moeten stuiteren. Ik had een lange werkdag willen maken maar kan er mijn hoofd niet meer goed bij houden en besluit om tegen half twee naar huis te gaan. Thuis tref ik een dampend meisje aan op de bank, de thermometer zegt 39,6°C. Oke, dit is definitief geen schoolziekte, dit is een serieuze griep. Hopelijk net als Martijn eerder deze week, die ging woensdagavond met bijna 40 graden naar bed en stond helemaal happy weer op.
Dan weer een steek, nummer 3... Ze moet plassen en als ze opstaat vertrekt ze van de pijn, ze kan niet rechtop staan en wijst weer diezelfde plek aan als ik vraag waar het zeer doet: boven haar rechter lies. Ik doe wat onderzoek, voel voorzichtig. Als ik de plek aanraak die ze aanwijst vertrekt haar gezicht iets en zegt ze dat het een beetje zeer doet, meer niet. De rest van de buik is niks aan de hand. Blaasontsteking? Ze zegt dat ze geen pijn heeft bij het plassen en plast grote hoeveelheden. Verstopping? Ze heeft nog gepoept vanmorgen. Blindedarm? Dan moet ze het uitgillen van de pijn. Even later ligt ze weer rustig en heeft ze hoegenaamd geen klachten behalve dan die koorts.
Bij het avondeten eet ze wat mee, een redelijke hoeveelheid broccoli en een hapje vlees, en kruipt dan snel weer op de bank. Ze kijkt tv, wil het sinterklaasjournaal zien, en klokhuis, en het jeugdjournaal en... en ... Ze heeft koorts en af en toe pijn maar verder blijkt ze nog prima in staat papa en mama te bewerken. Normale tijd, 7 uur gaat ze naar bed. Ze wil graag paracetamol tegen de buikpijn en valt dan vlot in slaap.
Eenmaal beneden op de bank beginnen de steekjes van vandaag op me in te werken. Ze is altijd goed in staat gebleken om pijn te duiden, ze is geen meisje dat klaagt over buikpijn als ze last heeft van haar oren. En bij nervositeit heeft ze nooit haar lage onderbuik aangewezen als bron van de pijn. En dan ook nog alleen rechts... Ik zoek het boekje over kinderziektes op.

Poeh. Helpt dat? "Koorts" en "rechtsonder in de buik" zijn de enige echte overeenkomsten. Ik gooi mijn twijfels op twitter en zoals gebruikelijk geeft dat weliswaar steun maar vooral een hoop opmerkingen die alle kanten op gaan. Ook Google geeft niet meer info dan het boekje. Blindedarmontsteking is volgens alle bronnen een bijzonder pijnlijke aangelegenheid, niet "een beetje pijn, mama".
Maar die steken van ongerustheid zeuren in mijn hoofd, ik zeg Paul dat ik de Centrale Huisartsenpost (HAP) straks nog even wil bellen. Ik wil ruggespraak voor mijn zorgen en hij geeft me gelijk. Ik ga alleen bellen voor advies dus hij kan best nog even de deur uit voor sinterklaasinkopen, maar dat loopt anders. De assistente die ik spreek vind de vage klachten van Kirsten in combinatie met mijn gevoel zorgelijk genoeg en meld me dat ik zo snel mogelijk nog met haar naar de HAP moet komen. Gelukkig heeft Paul zijn mobiel mee en is hij vlot weer thuis. Ik maak Kirsten wakker, en dat is nog best latig want ze ligt er natuurlijk net in en is diep in slaap. Slaapdronken trekken we haar jas en laarzen aan over haar pyjama, beer mee en in de auto. Al rijdend wordt ze redelijk wakker en praat honderduit over alles wat ze ziet (oh wat mooi mama die lampjes in de bocht. Dan weten mensen dan ze aan deze kant moeten blijven en niet mogen voordringen). Niks geen gepiep bij hobbels, het is een gezellige rit. We kunnen parkeren vlak bij de HAP en om 5 voor 9 stappen we binnen, precies op tijd. We worden ook vrijwel direct door de arts uit de wachtkamer gehaald, een lieve jonge vrouwelijke arts. Ze vraagt naar de klachten en onderzoekt Kirsten. Die werkt (lang leve de paracetamol) goed mee, lacht en is vrolijk. Het onderzoek kietelt vooral zegt ze, en een klein beetje pijn rechtsonder. Nee nergens anders, alleen dáár. Conclusie van de arts: "Ik weet het niet... Het kan haar blindedarm zijn, het kan een blaasontsteking zijn, het kan niks zijn". We mogen weer naar huis met een duidelijk advies: morgen urine langs brengen en als ze niet opknapt absoluut terugkomen. Dus rijden we weer naar huis. Ze gaat vlot weer slapen met de opdracht me wakker te maken als ze moet plassen. Dat doet ze braaf om half 4 en ik besluit (stom!) dat plasje te laten lopen omdat we net zo goed haar ochtendplasje van een uur of 7 kunnen opvangen.

Om iets voor zessen wordt ik wakker omdat Kirsten ligt te huilen van de pijn. Shit! Ik multitask mezelf in de kleren terwijl ik de HAP weer bel om te zeggen dat we weer komen en Paul Kirsten geruststelt en klaar maakt om te gaan. Gelukkig zakt de pijn bij Kirsten weer wat af, want daar gaan we weer, door de dichte mist langs de lichtjesbocht (er zijn 29 lampjes mama) naar Hoorn. Zelfde parkeerplek, andere arts, zelfde onderzoek, andere uitkomst. Want alhoewel ze naar mij toe dezelfde indruk wekt (het kietelt en doet een beetje pijn dáár) is het voor de arts duidelijker "gisteravond is de buik als soepel beoordeeld en ik merk nu toch wat spierweerstand. Heeft u een plasje opgevangen??" euhhh nee dus... We worden doorverwezen naar het ziekenhuis.

Daar volgt een oefening wachten en geduld op de afdeling spoedeisende hulp (SEH). Als er iets is waar ik die ochtend weinig van merk is het wel spoed. Er komt een stoet aan mensen langs. Eerst een verpleegkundige die ons opvangt en naar de kinderkamer brengt. Dezelfde kamer waar we 5 jaar geleden met diezelfde Kirsten zaten met pseudokroep, maar dat is een ander verhaal. Kirsten wordt op het bed gelegd en krijgt een dekentje.

Eerst komt een vrouw (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Dan een man (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Dan nog een vrouw (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Die laatste dame blijkt de arts en haar zien we die ochtend vaker terug gelukkig want zelfs Kirsten wordt het zat om elke keer hetzelfde verhaal te vertellen. Het wordt belangrijk dat we een plasje bemachtigen om blaasontsteking uit te sluiten maar plassen lukt echt niet. Dan komt er een kordate zuster met paracetamol en om bloed te prikken, bij gebrek aan urine en duidelijke symptomen kan bloedonderzoek misschien wat duidelijkheid brengen. Ze is misschien wel wat érg kordaat ("ik ga je prikken en ja, dat doet pijn") maar dat is ook wel weer helder. Even flink huilen en klaar. Het zal zo rond een uur of 9 geweest zijn ondertussen. Elke keer tussen de bedrijven en bezoekjes door wachten we, en wachten we. En we wachten. Kirsten wil naar huis, ik probeer haar zo goed mogelijk uit te leggen dat er iets in haar buik ziek is, maar dat er best veel in zo'n buik zit en dat de dokters nog niet weten wat er precies ziek is. En zolang dat niet duidelijk is kunnen we niet weg, en misschien moet ze wel langer blijven. De arts komt vertellen dat het bloedonderzoek wel degelijk uitwijst dat er een ontsteking zit, ergens. Ze gaat iemand van Radiologie oproepen voor een echo. Daar moeten we op wachten (goh). Dan komt Zuster Kordaat weer binnen met een "Zo! Het wordt wel eens hoog tijd dat er een plasje komt. Hup meid, daar is de wc." En zowaar, een plasje. Een klein, maar kraakhelder plasje. So far de blaasontsteking, er wordt nog een monster opgestuurd naar het lab maar daar horen we verder nooit meer iets van.
Tegen 11 uur mogen we eindelijk voor de echo, Kirsten wordt door Zuster Kordaat naar de afdeling Radiologie gereden in een rolstoel en daar treffen we een aardige dame. Het blijkt lastig zoeken in haar buikje, er zit nogal wat lucht in haar darmen op de verdachte plek en daar kan de echo niet doorheen kijken. Maar net op het moment dat de echoscopiste begint te vertellen dat men in het onderzoek toch af zal moeten gaan op de overige aanwijzingen (en ik dus alweer begin te vrezen omdat ik weet dat ze daar zit omdat die juist niet helder zijn) krijgt ze toch iets in beeld. Een massa ontstoken vetweefsel (dat is wit op het scherm en hoort zwart te zijn) en daar middenin een pracht van een joekel van een blindedarm. Ontstoken. Diagnose!

Ik rij Kirsten terug naar de kinderkamer op de SEH, en ze ligt nog maar net of de arts zoekt ons alweer op. Ik krijg uitleg over wat er nu verder gaat gebeuren, Kirsten staat op de lijst voor een operatie nog diezelfde middag maar er is nog een operatie voor haar en daar moeten we op wachten. En het hangt af van wat de chirurg in de buik aantreft hoe lang ze moet blijven. Bij een mooie "schone" ontsteking is een nachtje de norm, maar is het vies dan volgt antibiotica en dan duurt het langer.
We worden overgedragen aan de kinderafdeling en niet lang daarna staat een verpleegkundige van die afdeling bij ons met een rolstoel. Ze rijdt ons naar de kamer waar we de komende dagen zullen doorbrengen, B0.9. Die kamer is al gevuld met een gezin met twee drukke jongens maar die zijn weliswaar levendig, maar niet storend. In de loop van de middag spreek ik wat met de moeder van het gezin, het patiëntje uit dat gezin ligt inmiddels al bijna een week in het ziekenhuis, ook wegens een blindedarmontsteking. Later die middag wordt hij ontslagen. Kirsten ondertussen wordt al zieker, ligt op haar zij in bed en heeft nergens meer zin in. Geen pijn, nog steeds niet, maar wel duidelijk koortsig. De verpleegkundige probeert haar nog voor te bereiden op de operatie, ze hebben een prachtig boek met foto's van de OK en van wat er gaat gebeuren, maar Kirsten besteed er amper aandacht aan. Ze krijgt een infuus en operatiehemd aan, en dan gaan we verder met wachten. Uiteindelijk valt ze in slaap.
Paul arriveert ook in het ziekenhuis, Martijn is ons aan het vertegenwoordigen op Anna's verjaardag (ook belangrijk tenslotte). Het duurt tot drie uur zo'n beetje en dan komt de verpleging Kirsten ophalen voor de operatie. We lopen samen mee naar boven, maar er mag er maar een mee naar binnen op de OK. Ik krijg een prachtige blauwe overal, groene muts en rode klompen aan en ga met Kirsten mee de operatiekamer in. Ik schud handen met iedereen daar en ze stellen zich voor. Een chirurg, anesthesist, anesthesie assistent... Ik weet niet of er ooit iemand is die dan ook de namen onthoud maar ik niet in elk geval... Kirsten klimt van haar ziekenhuisbed op de operatietafel. Achteraf valt het me op hoeveel details ze weet na te vertellen. Dat de anesthesist een handvol spuiten heeft die hij stuk voor stuk via het infuus toedient. Over de verschillende apparaten die er staan, de grote lamp aan het plafond, de gang van zaken. Ze mag kiezen of Beer met haar mee slaapt of dat hij moet wakker blijven. Ze kiest voor slapen, dus Beer krijgt eerst het kapje op, en daarna krijgt Kirsten hem op. Dan gaat ook de laatste spuit (groot gevuld met iets melkwits) haar arm in en is ze in no time helemaal onder zeil. Ik geef een kusje ( om heel eerlijk te zijn... Omdat ze dat zeggen ("Geef nu nog maar een kus...") Ik weet ook wel dat ze dat echt niet meer merkt...) en word de OK uitgebonjourd.
Het laatste wachten is het kortst. Ik ben de ziekenhuiskamers helemaal zat dus samen met Paul zoek ik de koffie corner op en bestel een pracht van een Latte Machiato en een caloriebommerig pecanbroodje. Even, heel even, afleiding.
Kwart voor 4 worden we gehaald, we mogen alweer naar boven. Het is vlot gegaan, dat is vast een goed teken! In het weekend is de verkoeverkamer niet open dus ze ligt op de IC, gezellig... De IC verpleegkundige helpt ons snel uit de droom, de blindedarm was fors ontstoken en al deels open. Kirsten heeft een buikspoeling gehad en zal enige dagen in het ziekenhuis moeten blijven.
Maar de ontsteking is er uit en ze is in goede handen. We gaan vanaf nu weer vooruit!

Schrijven

Ik blijf me verbazen over het wonder van schrijven. Ik was eigenlijk altijd een lezer, boeken werden eerder verslonden dan gelezen. Ik schreef wel eens, functioneel natuurlijk voor werk of studie. En daarnaast brieven (later mails) naar vrienden. Dat was leuk, maar het eerste doel was toch vooral informatie overbrengen. De grootste voldoening zat nog altijd in een antwoord krijgen en dan kunnen lezen.
Ik herinner me uit mijn jonge jaren één verhaal, een schrijfopdracht voor Nederlands. Keuze uit drie titels en bij het lezen van titel twee wist ik hoe het verhaal zou zijn. Een prachtig cijfer haalde ik, met een compliment van de leraar er bij.

Ongeveer twee jaar geleden begon ik op twitter. Ik wilde eigenlijk helemaal niet, maar in een hele korte tijd werd ik gegrepen door de beperking van 140 tekens. De kunst om een compleet verhaal te condenseren in een tweet vind ik geweldig. Als ik precies op 140 uit kom geeft dat nog steeds een kick. Soms verdenk ik mezelf er van te denken in units van 140 tekens.
Toen kwam mijn blog. Omdat ik soms ineens iets in mijn hoofd had wat qua omvang of vorm echt niet in 140 tekens te vatten was. En wat ik daarmee heb aangeboord weet ik niet, maar er ontstaan sindsdien geregeld dingen in mijn hoofd die ik dan alleen nog maar hoef op te schrijven. En of het goed is? Of mooi? Of kunst? Of kitsch? Boeit niet, het is van mij. Dat ontstaan vind ik overigens een miraculeus iets. Ik hoef er niet bij na te denken, het is er gewoon opeens. Alsof het wordt geboren uit een opmerking of een aanblik van iets wat me treft.
En dan, als ik het heb geschreven, veranderd het. Ik kan er van een afstand naar kijken en het lijkt alsof ik het daardoor helderder zie. Maar ook kan mijn hoofd het loslaten. Soms is het net alsof de woorden maar op één plek kunnen bestaan. Zodra ik ze aan het papier heb toevertrouwd zijn ze in mijn hoofd overbodig. Ze zijn er nog wel, maar in andere vorm. Rustiger, minder dwingend. Ordenen van mijn gedachten noem ik het ook wel.

En sinds kort schrijf ik naast mijn blog nu ook verhalen. Enkele weken geleden werd ik uitgedaagd, en verdorie, ik vind het leuk! Er komt meer denkwerk bij kijken, het is iets heel anders dan wat ik hier op mijn blog doe, maar de voldoening die ik er uit haal is enorm. Ik ben geen snelle schrijver, ik ben wellicht iets te perfectionistisch en schrap veel. Maar uiteindelijk een verhaal lezen dat me grijpt, terwijl ik het zelf heb geschreven, dat is een bijzonder gevoel.
Mijn verhalen komen voorlopig niet hier. Ik hou ze nog even voor mezelf en deel ze alleen met degene die me heeft uitgedaagd. Of ze hier ooit komen? Eerst eens wat zelfvertrouwen en ervaring opbouwen en wie weet?? Voorlopig gaat het mij om de ervaring van het creëren, delen komt later...

Storen op eigen risico...

Ik heb best een leuk leven, al zeg ik het zelf. Woon met een lieve man op een mooie plek in een fijn huis. Ik heb een goede baan die zorgt voor inkomen en uitdaging. En ik heb twee mooie kinderen die het op school goed genoeg doen om me geen zorgen te hoeven maken. We zijn alle vier gezond,

En zolang als ik leef heb ik een schulpje. Een prachtplekje, helemaal voor mij alleen. Het is er niet mooi maar dat hoeft ook niet. Het is er lekker warm dat is belangrijker. En nog belangrijker: daar komen de muren niet op me af.

Want meestal wil ik onder de mensen zijn, genietend van aandacht, grapjes maken, een ander laten lachen. Maar soms zomaar, zonder waarschuwing vooraf, slaat de stemming om. Dan heb ik even genoeg aan mezelf. Dan wil ik geen meningen van anderen, dan hoef ik geen aandacht. Dan wil ik gewoon even alleen gelaten worden.

Dat zijn de momenten dat het kleine lampje van mijn schulpje naar me lonkt. Dan gaat de telefoon uit, de lijnen dicht, het licht laag en de deur op slot. Dan kruip ik in mijn hoekje van de bank met een kop thee, een boek en een dekentje.

En met heel groot “niet storen” in mijn aura gegraveerd.

Mijn blog

Ik was hier al een tijdje niet geweest. Kwam eigenlijk even kijken en een bericht schrijven dat ik voor een tijdje afwezig ben. Ik schrijf nog wel maar tijdelijk anders/elders. Een soort experiment, leuk om te doen, niet om hier te delen.

Maar ik ging mijn eigen berichten teruglezen. En verdorie, wat brengt dat een hoop herinneringen terug. Het zijn de dingen die me het diepst geraakt hebben die hier staan…

En spontaan komen er zaken terug in mijn bewustzijn die zijn weggezakt. Zaken waarover ik mijn gedachten nog eens wil uitschrijven in iets leesbaars. Misschien niet altijd voor derden, maar dan toch in elk geval voor mezelf. Over vriendschap bijvoorbeeld, wat dat voor mij betekent. Flarden van die toekomstige post spoken al door mijn hoofd.

Het bezoekje aan het graf van mijn vader, enkele dagen geleden. Ik weet nog dat mijn hoofd vol woorden zat toen ik daar was, de herfst op z’n mooist, de urnentuin vol leven. Die post komt er nooit, ik heb de woorden niet gevangen en ze zijn vervlogen…

Dit bezoek blijkt geen afscheid, het is een hernieuwde kennismaking.

Tot snel.

Spoken

Soms denk ik wel eens dat er een spook in huis is
Bij een deur die vanzelf open en dicht gaat bijvoorbeeld
Meestal roep ik voor de gein:
Pap hou op je laat me schrikken
Dat het daarna meestal ophoud
Daarvan schrik ik nog het meest...

Onuitgesproken

Er zijn soms woorden
Die dansen door mijn hoofd
Op het puntje van mijn tong
Liggen ze te wachten
Dwingend ongeduldig
Klaar om van de rand te duikelen
In een enhousiaste klaterval

Maar dan net voor ze springen
Is daar het besef
Dat onuitgesproken woorden
Vertegenwoordigers zijn
Van niet bestaande waarheden
Die eenmaal uitgesproken
Zwaarte verlenen aan lucht

Dan is daar die twijfel
Die haarscherp getimed
De seconde fractioneert
Het juiste moment vervliegt
De onuitgesproken woorden
Sterven een onverdiende
Stille dood

Dag West-a-Way Cottage

Lief rood huisje boven aan de klif

Met je douchekranen waarbij de warme kraan de verkeerde kant op draait

Met je satelliet tv met zoveel kanalen dat ik zappend het eind nooit bereikt heb

Met je prachtig mooie uitzicht op Lake Erie

Met je vrijheid en ruimte om je heen

Met je tsirpende krekels en cicaden

Met het ruisen van de wind en het geluid van de golven op het strand

Met de fluweelbomen op de klif

Met je bordjes met spreuken

Met horren overal behalve net bij die deuren en ramen die we open wilden doen

Met het lelijkste beeldje van twee vliegende eenden ooit

Met 99.9 todays hits and yesterdays favorites

Met je La-Z-boy®

Met je fout aangesloten airco waardoor de eerste avond de stoppen er al uit vlogen

Met je 3 x 100 watt peertjes per lamp waardoor de verlichting ook verwarming is

Met je spechten, eekhoorns, squirels, konijnen, mussen,hummingbirds en meer

Met je doorgezakte banken

Met je willekeurige collectie borden en kopjes

Met je kikker die zomaar opeens in de woonkamer rond sprong

Met de keramische knop van de ventilator waar ik door het te lange touwtje telkens tegenaan loop

Met je Amerikaanse vlag

Met je spiegeltjesmobiel en vissenwindgong op de backporch

Met je gezichtjesstopcontakten

Met je geheimzinnige kelder

Met je huisnummer 135 terwijl de hele wijk uit 10 huizen bestaat

Met je losliggende bielzen die ons moeten beschermen tegen een val van de klif

Met je fijne kleine barbecue, precies groot genoeg voor twee steaks

Met je schoonmaakmiddelen, briketten, thee, kruiden en meer van vorige huurders

Met het tikken van de touwtjes tegen de vlaggenmast als er regen op komst is

Met je prachtige zonsondergangen

Met je schommelstoel

Met je niet werkende cd-speler met cd wisselaar voor 6cd’s

Met je slot, niet op de voordeur maar op de deur van de gang naar de keuken

Met je krappe keukentafeltje

Met je vogelhuisjes

Met je speakers maatje koelkast

Met je ontbrekende gordijnen

Met je prachtige sterrenhemel

Met je absolute duisternis ’s nachts

Met je krakende bed

Ik voeg een stukje van mijn hart toe aan de inventaris, goed?

West-A-Way Cottage

De weg was lang en zweterig geweest
De kinderen achterin de auto
Kibbelden om alles en niets
Zoals alleen kinderen dat kunnen
De kaart lag op schoot maar
Tomtom wees de weg
Toen draaide de auto de laatste bocht om
Reed de kleine heuvel over
En daar verscheen de plek...
Een jaar geleden geboekt
Omdat het plaatje zo mooi was
Te mooi om waar te zijn
Een klein rood huisje
Op een klif aan een meer
Kan je verliefd worden op een foto?
Maar het huisje was daar
Zoals het moest zijn
Speciaal neergezet voor haar
Haar ziel kende deze plek
Haar hart was hier thuis
Haar huisje
Haar meer
Haar ruimte
In elk geval voor deze week

Er was eens

Er was eens een tijd in haar leven

Dat de dagen zich kabbelend aaneen regen

En haar leven als een rustige rivier

Door een bekend landschap stroomde

Dat waren de dagen dat ze verlangde

Naar meer spanning in haar leven

Naar een nieuwe horizon

Tot op een dag

Een rots in de rivier viel

Waardoor de kabbelende stroom

Zich moest aanpassen aan de nieuwe situatie

Nieuwe bochten, snelle stromen

Wekten onderbuikgevoelens

Die sinds jaren niet meer waren aangesproken

Al genietend van de nieuwe vorm

Die de bekende stroom had gevat

Merkte ze gaandeweg op

Dat het kolkende water

Bekende ijkpunten had verlegd

En kwam langzaam het besef

Dat zelfs als de nieuwe rots

Volledig uit de rivier zou verdwijnen

De stroom nooit meer zijn oude vorm zou aannemen

Dat geliefde vaste waarden

Voor altijd waren verdwenen

Mijmerend kon ze terugdenken

Aan plaatsen die haar herinneringen kleurden

Maar die ze nooit meer zou zien

En steeds vaker wenste ze

Dat die rots nooit was gevallen

Kijkend naar de kolkende stroom

Dacht ze regelmatig met weemoed

Er was eens…

Tijgertje

Vanmiddag is mijn lieve kleine kruidje-roer-me-niet Tijger overleden. Het zat er al een hele tijd aan te komen. Ze was ziek, had in elk geval problemen met haar schildklier en wie weet wat nog meer. Het was altijd al een krielkipje geweest maar de laatste maanden werd ze magerder en magerder.


Mijn Tijgertje. Ze was van mij en van mij alleen. Niemand anders mocht haar aaien, niemand anders kon haar oppakken. Ik was haar meest favoriete personeelslid.


Ik weet nog hoe ze als zes weken oud kitten bij me kwam wonen op de flat in Enkhuizen. Hoe ze een sidetabel sloopte omdat de krabpaal haar niet aanstond. Hoe ze in de slaapkamergordijnen klom, tot twee keer toe van het balkon viel en haar poot daarbij uit de kom schoot.


13 jaar heeft ze mijn leven gedeeld, is meeverhuisd en kinderen doorstaan. Tot op het eind de Grand Old Little Lady die ze altijd geweest is. Ze laat een gat achter. Rest In Peace Tijgertje...

In memoriam

Vandaag is het acht jaar geleden dat mijn vader overleed. De pijn slijt, herinneringen blijven. Deze foto bekijk ik vaak, papa en ik samen. Hij zou zo van zijn kleinkinderen genoten hebben... Ergens op een wolk kijkt hij mee, ik weet het zeker.

Slechte moeder

Ik kan me nog goed herinneren dat ik, net voor de eerste keer moeder geworden, midden in mijn kraamtranen boven het wiegje van mijn dochter stond en dacht: arm kind, je hebt mij als moeder wat moet er van je worden? Diep ongelukkig was ik in het besef dat ik de verantwoordelijkheid had voor een klein hulpeloos levend wezen terwijl de volle omvang van die verantwoordelijkheid op dat moment als een bliksemschicht tot me doordrong.

Gelukkig bleek snel dat ik het niet alleen met mijn verstand hoefde te doen, ik kreeg hulp in de vorm van een ontzettende hoeveelheid liefde die datzelfde kleine hulpeloze mensje in mij wakker maakte en die mij behoede voor domme acties en adviseerde op moeilijke momenten. En met elke dag die we goed doorkwamen groeide mijn zelfvertrouwen dat ik het zo slecht nog niet deed, tot ik zelfs op het punt aankwam dat ik mezelf eigenlijk best in de categorie “goede moeders” durfde in te delen.

Maar vandaag even niet. Vandaag was zo’n dag waarop ik bewees dat ik, als goede verstandige en liefdevolle moeder, slechts een fractie van een seconde nodig heb om 6 jaar van opgebouwd zelfvertrouwen teniet te doen. Om in een klap weer diezelfde gevoelens te hebben die ik zes jaar geleden boven dat wiegje had: arme arme kinders, alle moeders op de wereld en jullie treffen mij…

Nee ik ga niet uitweiden over wat er is gebeurd, dat is iets tussen mij en mijzelf. Er is geen blijvende schade aangericht, het zwaarst getroffen is mijn eigen hart dat brak bij het zien van de tranen in de ogen van mijn kind. En ik geloof zelfs dat dat laatste het ultieme bewijs is dat ik inderdaad tot de categorie goede moeders behoor, maar het voelt even heel anders.

Geluk zit in kleine dingen

In 2004, toen mijn vader overleed, heb ik vanuit het huis van mijn ouders een stekje meegenomen van de klimhortensia. Jarenlang heb ik het liefdevol verzorgd, ook al bleef het een kwijnend plantje. Van vele planten in mijn tuin heb ik afscheid genomen, maar de klimhortensia was me dierbaar. Het huis waar mijn vader is overleden is inmiddels verkocht, de oorspronkelijke plant wellicht allang geruimd door de nieuwe bewoners. Die hortensia is mijn laatste band met dat huis en tegelijkertijd met Lelystad, onze gezamenlijke geboortegrond.

Zojuist zag ik, voor het eerst in acht jaar, bloemknoppen.

Kunst

Haar woorden waren scherper

Dan zijn schildermes

Zijn streken waren zwarter

Dan haar cynische woorden

Defensief rug aan rug

Creëerden zij elk hun eigen wereld

Vol donkere wolken

En dreigende teksten

Tot ze merkten dat ze beiden

Dezelfde storm bezongen

En achter hen de zon

Was ondergegaan

Mijn hoofd

Er speelt zich van alles af in mijn hoofd

Vele denkprocessen

Rationeel en analytisch

Er wordt gewikt en gewogen

Rijtjes gemaakt van voors en tegens

Met uiteindelijk als doel

Om verstandig en weloverwogen

beslissingen te nemen

Er worden verbanden gelegd

Tussen input en output

Oog hand voet coördinatie

Bij het ruiken van Hols Donatin

Worden herinneringen opgediept

Waarvan ik het bestaan was vergeten

Ruim 40 jaar is mijn hoofd van mij

Uitgebreid kennis gemaakt

Samen opgegroeid

Een hoop gezien en meegemaakt

Vrienden voor het leven

We kennen elkaar zou je zeggen

Toch is niets zoals het lijkt

Mijn hoofd blijkt vol met rare kronkels

Die niet gehinderd door logica

Getriggerd door soms kleine zaken

De regie overnemen en geleid door gevoel

Zaken in gang zetten waar ik later

Met mijn verstand niet bij kan

Mijn lief, mijn lief

’s Avonds als ik slapen ga

Eenzaam, in mijn koude bed

Voel ik jouw lippen op de mijne

Vragend, zoekend, verleidelijk lekker

Voel ik jouw handen op mijn lichaam

Warm, strelend, vindend

Zie ik jouw ogen voor de mijne

Mooi, lief, oneindig diep

Hoor ik jouw stem in mijn oor

Fluisterend opwindend

Voel ik jouw huid op de mijne

Ontluisterend aangenaam

Ik mis je

Lift

Wij hebben op het werk een lift, een Hele Langzame Lift. En we hebben een roker, een Hele Luie Roker. Luie Roker pakt dus steevast de Langzame Lift als hij na zijn rookpauze weer helemaal naar zijn bureau op de derde verdieping moet. En dan staat de Harde Werker met een kar vol Belangrijke Spullen op de begane grond te wachten tot de Langzame Lift de Luie Roker boven heeft afgeleverd en de lange weg naar beneden weer heeft afgelegd. En als beloning mag de Harde Werker dan met de Langzame Lift mee naar boven, in de restanten van het Donkerbruine Aura van de Luie Roker.

En dan vinden ze het gek dat ik af en toe twitter op mijn werk.

Pashokje

Eén vierkante meter

Eén gordijn

Twee haakjes

Eén plankje

Geen zitje

Geen privacy

Geen spiegel

Wel drie grote plukken

stofpluis

Ik hang op

Wat ik wil passen

En mijn jas

aan haakje twee

De kleren die ik uittrek

Kunnen niet aan een haakje

Niet op een krukje

Niet op de vloer

Ik hang ze op

Aan denkbeeldig haakje drie

En stoot ze daar

Bij elke beweging af

Naast mij nog

Precies zo’n hokje

Maar dan in spiegelbeeld

Met een vrouw

Met hetzelfde probleem

Keer ik mijn kont

Raak ik die van de buurvrouw

Herkleed in een outfit

Stap ik het gordijn door

Onder TL verlichting

Aanschouwt de winkel mij

En mijn buik

Heupen en andere

Uitstekende delen

Allerminsts flatterend

Schiet door mijn hoofd

Ik duik snel

Het hokje weer in