Ik heb een lijntje met mijn kinderen. Je mag het intuïtie noemen, of instinct of moedergevoel of puur toeval dat maakt mij niet uit. Het viel me afgelopen vakantie weer op, best groot zwembad, veel kinderen maar als ik die van mij zocht vond ik ze vrijwel altijd direct. Even opkijken van mijn boek en wie dartelt daar door mijn blikveld: Martijn. Dat soort dingen dus. Ik kon gerust op mijn ligbedje een boek lezen op het grote grasveld.
Tot gisteren. Linneaushof. Ook daar niks aan de hand in de speeltuin zelf, ik onder een boom in het gras en de kinderen vrij spelend in speeltuin. En als mijn ogen ze zochten, vond ik ze. Snel.
En toen gingen we naar “De Oase”. Oase, je weet wel, synoniem voor rust…? Mijn hemel wat was het daar druk! En we liepen naar binnen en ik was ze kwijt. Beiden, spoorloos. Waar ik keek waren mensen, grote mensen, kleine mensen, kinderen, volwassenen, wit, geel, heel erg donkerbruin, bikini’s en zwembroekjes, blond, donker, roodharig, pratend, spelend, lachend, gillend. Overal. En nergens die van mij. Ik liep rond de badjes, kijkend, speurend, nog een rondje, nog een rondje, zo groot was het daar toch niet? Het was alsof die mensenmassa als een grote stoorzender werkte. Alsof de herrie van een nabijgelegen snelweg mijn radio overstemde. Desoriënterend.
Ik moest mijn best doen niet in paniek te raken. Na twee weken vakantie en veel uren zwembad wist ik dat ze zich daar heel erg aan het vermaken waren en zich ook prima zouden redden. Maar ik wilde gewoon mijn lijntje. Ik realiseerde me misschien op dat moment pas goed dat het er was. Ik heb een plekje gezocht buiten de drukte in het gras. En daar wachtte ik tot ze weer zouden komen. En ze kwamen, natuurlijk. Dolblij en razend enthousiast. En ik wilde ze meeslepen naar de andere kant van het park, naar de rust, maar ze wilden terug, en gingen, en losten weer op in het niks van de razende drukte.
