En daar stond ik, door de knieeen gebogen en de fiets half liggend tussen mijn benen, met de onmogelijke keuze: fiets ophijsen of laten zakken. Ik koos voor het laatste, en dat lukte wonder boven wonder.
Dus daar stond ik, fiets tussen de benen, beide handen krampachtig in de remmen knijpend om de fiets op zijn plek te houden en verder steunend op het stuur, rug volledig op slot van de pijn en geen beweging meer mogelijk. Hoe lang ik zo stond weet ik niet, paar minuten denk ik en toen ging godzijdank bij de buren de deur open en de buurvrouw van nummer 2 stak haar hoofd om de hoek van de deur en vroeg bezorgd of het wel ging. Nee dus.
Ze stuurde haar man, voormalig ambulancebroeder, en die begon vragen te stellen. Op rustige toon.
'Gaat het? Waar heb je pijn? Straalt het ook uit? Kan je nog staan?'
Geen idee wat hij verder nog vroeg, hij vroeg wat ik wilde. Wat ik wilde? Ik wilde die fiets weg, en naar huis, en vooral van die gruwelijke verlammende pijn af... :(
Hij haalde zijn dochter er bij, en steunend op de armen van de buurman nam zijn dochter mijn fiets over en wist ik er overheen te stappen.
Inmiddels begonnen er ook sterretjes voor mijn ogen te dansen, ik ben nog nooit flauw gevallen maar dit ging hard die kant op, zei ik ook de buurman, dus die vroeg zijn dochter een stoel te halen zodat ik kon zitten.
Daar zat ik dan, middenin de straat. Rug op slot, pijn, ik kon niks meer, ik kon niet eens meer zeggen waar het pijn deed. Alles deed pijn... En toen kwam er natuurlijk een auto die de straat in moest. Buurman bleef er bij, gelukkig, en zijn dochter waarschuwde Paul. Auto parkeerde langs de kant en ging lopend verder. En ik zat daar maar.
Andere buurman kwam langs, die wilde de hond uit gaan laten. Dochter van buurman stapte op de fiets in een poging bij bejaardenhuis in de buurt een rolstoel te lenen, maar kwam onverrichterzake terug. En ik zat daar maar in die stoel middenop de weg.
Toen besloten buurman en buurman tot een heldendaad. Om me aan de kant te krijgen tilden ze samen de stoel op, met mij er in en tilden me naar de kant van de weg. En daarna keken ze elkaar aan, vroegen mij hoe het ging en tilden mij, met stoel en al naar huis, en in de huiskamer. Zo buurman en buurman, en zo niet ajeto!
En daar zat ik dan, in de woonkamer. Paul belde de huisartsenpost. Huisartsenpost kwam tot de conclusie: spit. En bij spit (ja mevrouw, ik weet dat het bijzonder pijnlijk kan zijn maar u zult het er mee moeten doen) is de voorgeschreven medicatie: 3x daags 400 mg ibuprofen + 4x daags 1000 mg paracetamol.
Niks spierverslappers. Niks serieuze pijnstilling. Ik kan niks. Niet naar de wc, niet naar bed, niks. Dokter google en vrienden met ervaring helpen me verder. Hoop ik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten