Vanmiddag een hele verdrietige dochter uit school:
'In de kleedkamer (na gym) vroeg Britt wie er met haar wilde spelen, en toen staken ze allemaal hun vinger op. En toen ik daarna vroeg of er iemand met me wilde spelen zeiden ze allemaal nee...'
En oh dat brengt zoveel oud zeer bij me boven.
Buitengesloten voelen, het is zo'n diepgeworteld rotgevoel dat ik er nog steeds last van heb. Zelfs nu nog, na jaren waarin ik mezelf steeds beter heb leren kennen en waarin ik heb geleerd dat 'de groep' helemaal niet 'the place to be' is die het van buitenaf lijkt te zijn. Dat ik geen behoefte heb aan mensen die geen behoefte aan mij hebben. Dat ik niet van anderen afhankelijk ben voor mijn eigen geluk. Zelfs nu kan ik kijken naar de 'goede' kant van het schoolplein met ouders die samenklonteren en lachen, en een steekje voelen. Terwijl ik dondersgoed weet dat ik me veel beter voel op mijn eigen tegeltje naast het bankje, zonder al dat mutsengewauwel en loze dorpsroddels.
Dus toen ik mijn lieve mooie achtjarige gevoelige meiske zo bedroefd zag wist ik precies wat ze doormaakte. En tegelijk kon ik haar moeilijk troosten. Een warme knuffel had ik voor haar, en de ware woorden dat die meiden haar dus ook niet waard waren. Plus de belofte dat we thuis leuke dingen zouden gaan doen.
Maar hoe kan ik haar uitleggen dat ze haar plekje wel gaat vinden? Dat ze mensen gaat ontmoeten die haar wel waard zijn, die haar wel begrijpen. En dat dat er uiteindelijk meer dan genoeg zijn om haar hart, hoofd en leven mee te vullen.
Ze zal het zelf moeten leren, zelf haar plekje moeten vinden. Haarzelf moeten vinden. Maar dat dit niet de laatste tranen waren die daarom vloeiden, daar ben ik helaas van overtuigd. Dat ze er sterk uit zal komen, dat ook. Mijn lieve mooie gevoelige dochter. ❤️
