Je weet wel, met de dierbare herinneringen die er liggen.
Dat het het eerste huis is waar ik echt koos te gaan wonen, in plaats van dat het de enige beschikbare woning was. Het huis dat zelfs gebouwd werd zoals wij het wilden, alle foute keuzes die we maakten waren onze keuzes. En alle goede ook.
Het huis waar ik zwanger werd, waar Martijn is geboren. Het huis waar de kinderen hun eerste stapjes zetten, waar ik midden in de nacht naar de klok van de buren zat te luisteren terwijl ik borstvoeding gaf. Waar de kinderen builen opliepen en met vingers tussen de deur kwamen.
De tuin. Mijn tuin. Er zijn meer planten doodgegaan dan er uiteindelijk bleven leven, maar de diehards die het uithielden op die baggervette klei waren me dierbaar. De sering, mijn trots in het voorjaar. Het gras dat we eindelijk na 5 jaar dreigen met kunstgras aan de groei kregen.
En ik was er echt gelukkig. Het was een prachtig huis. Maar als ik er aan terugdenk, denk ik alleen maar aan koude voeten...
Dus dat blog moet nog maar even wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten