Ik weet niet wat me de laatste tijd mankeert. Ja, ik ben snotverkouden met hoofdpijn en emmers zakdoekjes en dozen tissues en slecht slapen en alles wat er verder bij komt. Maar dat is het niet. Ja, ik heb last van mijn rug. Maar dat is het ook niet.
Ik vind mezelf gewoon niet leuk de laatste weken. Ik ben kribbig en kortaf, lontje heb ik al tijden niet meer. Ik vind twitter niet meer leuk, iedereen daar is stom en niemand daar snapt me echt. Yeah right. Op whatsapp en telegram en messenger en weet ik waar mensen me opzoeken zeg ik of zo min mogelijk, of ik lig dwars en maak ruzie.
Als ik mezelf ergens zou tegenkomen zou ik met een grote boog om me heen lopen, dat vind ik van mezelf. Bah.
Bah.
Is het de winter? Korte dagen hebben nooit een goede invloed op mijn humeur. Is het de stress van de reorganisatie die er eindelijk uitkomt? Duurt het met die rug inmiddels allemaal te lang, te lang niet gesport, te lang beknot in mijn bewegingen? Of ben ik, net als mijn oma, met 45 gewoon al in de overgang en voel ik me daarom dwars als een puber, door die stomme rottige kuthormonen?
Ik weet niet wat het is. Misschien een combinatie van al bovenstaande. Maar, bij gebrek aan alternatief blijf ik voorlopig maar om mezelf heenlopen. Benaderen op eigen risico.
Sterkte.
