Geen chronisch ziek kind, of ernstig ziek kind maar gewoon een ziek kind. Zoeentje waarbij je als moeder op een gegeven moment moet gaan inschatten hoe 'gewoon' ziek ze is.
Ze is inmiddels niet meer gewoon ziek. Even een definitiedingetje: ik noem het gewoon als ik het met liefdevol uitzieken kan oplossen. Na twee dagen kotsen langzaam weer opknappen is gewoon ziek. Huisarts nodig is niet meer gewoon ziek.
Maar wanneer is dat punt dat je een huisarts nodig hebt? Ze heeft al het nodige achter de rug dus enige ervaring heb ik wel, en toch is ook elke keer anders dus vergelijking heb ik niet.
De pseudekroep was helder, als je kind stikbenauwd is en blaft als een zeehond weet je dat je de HAP moet bellen. Het jaar daarna de bronchitis was al minder helder maar ook daar was ze duidelijk benauwd. Toen de longontsteking, waarbij ze aanvankelijk goed opknapte van een griepje maar toen na een week weer meer koorts kreeg. Ook daar twijfelde ik niet dat er echt iets was.
Vorig jaar haar blindedarm was een geval apart, waarbij er eigenlijk niet eens zoveel aan de hand was met haar maar mijn alarmbellen terecht uitsloegen.
Maar nu? Vorige week een griepje, en daarvan herstellende. Geen koorts meer, wel buikpijn. Zodra ze paracetamol op heeft is ze de vrolijkheid zelve, als die is uitgewerkt huilt ze van de pijn. Mijn idee is verstopping, waarschijnlijk gevolg van slecht drinken tijdens die griep van vorige week. Paracetamol helpt goed, ze drinkt en eet en beweegt weer dus eerdaags poept ze die baksteen uit en is het over. Toch?
Maar nu een spuugnacht achter de rug :(
Had ik verdorie toch gisteren met haar naar de ha moeten gaan.
Straks gaat papa bellen, ik moet werken. En papa is volledig capabel en liefdevol enzo. Maar ik ga echt liever met haar mee. Gewoon, omdat ik moeder ben. Daarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten