Medicijnpuzzel

Dokter schrijft voor: 3 x daags 1 tablet tot en met morgen
Ik krijg mee: 6 tabletten.
Ze krijgt de eerste pil om 15:00
De apotheek past de dosering aan: 2 x daags 1 tablet
Op de nieuwe stikker staat duidelijk: twee tabletten blijven over.
Ze krijgt de tweede pil om 19:00
Ze krijgt de derde pil dag erna om 08:00
En gaat dan naar huis.

Hoeveel pillen zitten er in het doosje bij thuiskomst?

Precies, dan zitten er nog 4 in het doosje

Paul en ik zijn getuige van de inname van pil 1, 2 en 3. Pil 1 kwam zeker uit het doosje.

Wie kan mij vertellen wat er gebeurd is?? Het ziekenhuis zeker niet...

231112

Jahoor, het is weer zover... Sinterklaas is in het land, Kirsten gaat met haar klas naar Pietendorp en uitgerekend die ochtend wordt ze wakker met buikpijn. Op een rare plek, dat wel, ze wijst rechts van haar schaambeen de plek aan waar het zeer doet. Klein steekje ongerustheid, maar ik heb dit eerder meegemaakt, het zal niet het eerst schoolreisje zijn dat ze mist omdat ze "ziek" is. Paul gaat sowieso mee naar Pietendorp dus hup, paracetamol er in en vooruit met de geit. Het is ongenadig slecht weer die ochtend, 5°C, wind en regen. Veel buitenactiviteiten dus de kinderen komen aan het eind van de ochtend hartstikke koud en nat weer thuis.
Ik bel rond half 1 naar huis om te vragen hoe het met haar is en Paul verteld dat ze rillend op de bank ligt met een dekentje. Tweede steekje ongerustheid... Blijkbaar is het toch geen schoolziek want dan had ze inmiddels weer vrolijk door huis moeten stuiteren. Ik had een lange werkdag willen maken maar kan er mijn hoofd niet meer goed bij houden en besluit om tegen half twee naar huis te gaan. Thuis tref ik een dampend meisje aan op de bank, de thermometer zegt 39,6°C. Oke, dit is definitief geen schoolziekte, dit is een serieuze griep. Hopelijk net als Martijn eerder deze week, die ging woensdagavond met bijna 40 graden naar bed en stond helemaal happy weer op.
Dan weer een steek, nummer 3... Ze moet plassen en als ze opstaat vertrekt ze van de pijn, ze kan niet rechtop staan en wijst weer diezelfde plek aan als ik vraag waar het zeer doet: boven haar rechter lies. Ik doe wat onderzoek, voel voorzichtig. Als ik de plek aanraak die ze aanwijst vertrekt haar gezicht iets en zegt ze dat het een beetje zeer doet, meer niet. De rest van de buik is niks aan de hand. Blaasontsteking? Ze zegt dat ze geen pijn heeft bij het plassen en plast grote hoeveelheden. Verstopping? Ze heeft nog gepoept vanmorgen. Blindedarm? Dan moet ze het uitgillen van de pijn. Even later ligt ze weer rustig en heeft ze hoegenaamd geen klachten behalve dan die koorts.
Bij het avondeten eet ze wat mee, een redelijke hoeveelheid broccoli en een hapje vlees, en kruipt dan snel weer op de bank. Ze kijkt tv, wil het sinterklaasjournaal zien, en klokhuis, en het jeugdjournaal en... en ... Ze heeft koorts en af en toe pijn maar verder blijkt ze nog prima in staat papa en mama te bewerken. Normale tijd, 7 uur gaat ze naar bed. Ze wil graag paracetamol tegen de buikpijn en valt dan vlot in slaap.
Eenmaal beneden op de bank beginnen de steekjes van vandaag op me in te werken. Ze is altijd goed in staat gebleken om pijn te duiden, ze is geen meisje dat klaagt over buikpijn als ze last heeft van haar oren. En bij nervositeit heeft ze nooit haar lage onderbuik aangewezen als bron van de pijn. En dan ook nog alleen rechts... Ik zoek het boekje over kinderziektes op.

Poeh. Helpt dat? "Koorts" en "rechtsonder in de buik" zijn de enige echte overeenkomsten. Ik gooi mijn twijfels op twitter en zoals gebruikelijk geeft dat weliswaar steun maar vooral een hoop opmerkingen die alle kanten op gaan. Ook Google geeft niet meer info dan het boekje. Blindedarmontsteking is volgens alle bronnen een bijzonder pijnlijke aangelegenheid, niet "een beetje pijn, mama".
Maar die steken van ongerustheid zeuren in mijn hoofd, ik zeg Paul dat ik de Centrale Huisartsenpost (HAP) straks nog even wil bellen. Ik wil ruggespraak voor mijn zorgen en hij geeft me gelijk. Ik ga alleen bellen voor advies dus hij kan best nog even de deur uit voor sinterklaasinkopen, maar dat loopt anders. De assistente die ik spreek vind de vage klachten van Kirsten in combinatie met mijn gevoel zorgelijk genoeg en meld me dat ik zo snel mogelijk nog met haar naar de HAP moet komen. Gelukkig heeft Paul zijn mobiel mee en is hij vlot weer thuis. Ik maak Kirsten wakker, en dat is nog best latig want ze ligt er natuurlijk net in en is diep in slaap. Slaapdronken trekken we haar jas en laarzen aan over haar pyjama, beer mee en in de auto. Al rijdend wordt ze redelijk wakker en praat honderduit over alles wat ze ziet (oh wat mooi mama die lampjes in de bocht. Dan weten mensen dan ze aan deze kant moeten blijven en niet mogen voordringen). Niks geen gepiep bij hobbels, het is een gezellige rit. We kunnen parkeren vlak bij de HAP en om 5 voor 9 stappen we binnen, precies op tijd. We worden ook vrijwel direct door de arts uit de wachtkamer gehaald, een lieve jonge vrouwelijke arts. Ze vraagt naar de klachten en onderzoekt Kirsten. Die werkt (lang leve de paracetamol) goed mee, lacht en is vrolijk. Het onderzoek kietelt vooral zegt ze, en een klein beetje pijn rechtsonder. Nee nergens anders, alleen dáár. Conclusie van de arts: "Ik weet het niet... Het kan haar blindedarm zijn, het kan een blaasontsteking zijn, het kan niks zijn". We mogen weer naar huis met een duidelijk advies: morgen urine langs brengen en als ze niet opknapt absoluut terugkomen. Dus rijden we weer naar huis. Ze gaat vlot weer slapen met de opdracht me wakker te maken als ze moet plassen. Dat doet ze braaf om half 4 en ik besluit (stom!) dat plasje te laten lopen omdat we net zo goed haar ochtendplasje van een uur of 7 kunnen opvangen.

Om iets voor zessen wordt ik wakker omdat Kirsten ligt te huilen van de pijn. Shit! Ik multitask mezelf in de kleren terwijl ik de HAP weer bel om te zeggen dat we weer komen en Paul Kirsten geruststelt en klaar maakt om te gaan. Gelukkig zakt de pijn bij Kirsten weer wat af, want daar gaan we weer, door de dichte mist langs de lichtjesbocht (er zijn 29 lampjes mama) naar Hoorn. Zelfde parkeerplek, andere arts, zelfde onderzoek, andere uitkomst. Want alhoewel ze naar mij toe dezelfde indruk wekt (het kietelt en doet een beetje pijn dáár) is het voor de arts duidelijker "gisteravond is de buik als soepel beoordeeld en ik merk nu toch wat spierweerstand. Heeft u een plasje opgevangen??" euhhh nee dus... We worden doorverwezen naar het ziekenhuis.

Daar volgt een oefening wachten en geduld op de afdeling spoedeisende hulp (SEH). Als er iets is waar ik die ochtend weinig van merk is het wel spoed. Er komt een stoet aan mensen langs. Eerst een verpleegkundige die ons opvangt en naar de kinderkamer brengt. Dezelfde kamer waar we 5 jaar geleden met diezelfde Kirsten zaten met pseudokroep, maar dat is een ander verhaal. Kirsten wordt op het bed gelegd en krijgt een dekentje.

Eerst komt een vrouw (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Dan een man (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Dan nog een vrouw (mag ik je buik zien, kan je aanwijzen waar je pijn hebt?). Die laatste dame blijkt de arts en haar zien we die ochtend vaker terug gelukkig want zelfs Kirsten wordt het zat om elke keer hetzelfde verhaal te vertellen. Het wordt belangrijk dat we een plasje bemachtigen om blaasontsteking uit te sluiten maar plassen lukt echt niet. Dan komt er een kordate zuster met paracetamol en om bloed te prikken, bij gebrek aan urine en duidelijke symptomen kan bloedonderzoek misschien wat duidelijkheid brengen. Ze is misschien wel wat érg kordaat ("ik ga je prikken en ja, dat doet pijn") maar dat is ook wel weer helder. Even flink huilen en klaar. Het zal zo rond een uur of 9 geweest zijn ondertussen. Elke keer tussen de bedrijven en bezoekjes door wachten we, en wachten we. En we wachten. Kirsten wil naar huis, ik probeer haar zo goed mogelijk uit te leggen dat er iets in haar buik ziek is, maar dat er best veel in zo'n buik zit en dat de dokters nog niet weten wat er precies ziek is. En zolang dat niet duidelijk is kunnen we niet weg, en misschien moet ze wel langer blijven. De arts komt vertellen dat het bloedonderzoek wel degelijk uitwijst dat er een ontsteking zit, ergens. Ze gaat iemand van Radiologie oproepen voor een echo. Daar moeten we op wachten (goh). Dan komt Zuster Kordaat weer binnen met een "Zo! Het wordt wel eens hoog tijd dat er een plasje komt. Hup meid, daar is de wc." En zowaar, een plasje. Een klein, maar kraakhelder plasje. So far de blaasontsteking, er wordt nog een monster opgestuurd naar het lab maar daar horen we verder nooit meer iets van.
Tegen 11 uur mogen we eindelijk voor de echo, Kirsten wordt door Zuster Kordaat naar de afdeling Radiologie gereden in een rolstoel en daar treffen we een aardige dame. Het blijkt lastig zoeken in haar buikje, er zit nogal wat lucht in haar darmen op de verdachte plek en daar kan de echo niet doorheen kijken. Maar net op het moment dat de echoscopiste begint te vertellen dat men in het onderzoek toch af zal moeten gaan op de overige aanwijzingen (en ik dus alweer begin te vrezen omdat ik weet dat ze daar zit omdat die juist niet helder zijn) krijgt ze toch iets in beeld. Een massa ontstoken vetweefsel (dat is wit op het scherm en hoort zwart te zijn) en daar middenin een pracht van een joekel van een blindedarm. Ontstoken. Diagnose!

Ik rij Kirsten terug naar de kinderkamer op de SEH, en ze ligt nog maar net of de arts zoekt ons alweer op. Ik krijg uitleg over wat er nu verder gaat gebeuren, Kirsten staat op de lijst voor een operatie nog diezelfde middag maar er is nog een operatie voor haar en daar moeten we op wachten. En het hangt af van wat de chirurg in de buik aantreft hoe lang ze moet blijven. Bij een mooie "schone" ontsteking is een nachtje de norm, maar is het vies dan volgt antibiotica en dan duurt het langer.
We worden overgedragen aan de kinderafdeling en niet lang daarna staat een verpleegkundige van die afdeling bij ons met een rolstoel. Ze rijdt ons naar de kamer waar we de komende dagen zullen doorbrengen, B0.9. Die kamer is al gevuld met een gezin met twee drukke jongens maar die zijn weliswaar levendig, maar niet storend. In de loop van de middag spreek ik wat met de moeder van het gezin, het patiëntje uit dat gezin ligt inmiddels al bijna een week in het ziekenhuis, ook wegens een blindedarmontsteking. Later die middag wordt hij ontslagen. Kirsten ondertussen wordt al zieker, ligt op haar zij in bed en heeft nergens meer zin in. Geen pijn, nog steeds niet, maar wel duidelijk koortsig. De verpleegkundige probeert haar nog voor te bereiden op de operatie, ze hebben een prachtig boek met foto's van de OK en van wat er gaat gebeuren, maar Kirsten besteed er amper aandacht aan. Ze krijgt een infuus en operatiehemd aan, en dan gaan we verder met wachten. Uiteindelijk valt ze in slaap.
Paul arriveert ook in het ziekenhuis, Martijn is ons aan het vertegenwoordigen op Anna's verjaardag (ook belangrijk tenslotte). Het duurt tot drie uur zo'n beetje en dan komt de verpleging Kirsten ophalen voor de operatie. We lopen samen mee naar boven, maar er mag er maar een mee naar binnen op de OK. Ik krijg een prachtige blauwe overal, groene muts en rode klompen aan en ga met Kirsten mee de operatiekamer in. Ik schud handen met iedereen daar en ze stellen zich voor. Een chirurg, anesthesist, anesthesie assistent... Ik weet niet of er ooit iemand is die dan ook de namen onthoud maar ik niet in elk geval... Kirsten klimt van haar ziekenhuisbed op de operatietafel. Achteraf valt het me op hoeveel details ze weet na te vertellen. Dat de anesthesist een handvol spuiten heeft die hij stuk voor stuk via het infuus toedient. Over de verschillende apparaten die er staan, de grote lamp aan het plafond, de gang van zaken. Ze mag kiezen of Beer met haar mee slaapt of dat hij moet wakker blijven. Ze kiest voor slapen, dus Beer krijgt eerst het kapje op, en daarna krijgt Kirsten hem op. Dan gaat ook de laatste spuit (groot gevuld met iets melkwits) haar arm in en is ze in no time helemaal onder zeil. Ik geef een kusje ( om heel eerlijk te zijn... Omdat ze dat zeggen ("Geef nu nog maar een kus...") Ik weet ook wel dat ze dat echt niet meer merkt...) en word de OK uitgebonjourd.
Het laatste wachten is het kortst. Ik ben de ziekenhuiskamers helemaal zat dus samen met Paul zoek ik de koffie corner op en bestel een pracht van een Latte Machiato en een caloriebommerig pecanbroodje. Even, heel even, afleiding.
Kwart voor 4 worden we gehaald, we mogen alweer naar boven. Het is vlot gegaan, dat is vast een goed teken! In het weekend is de verkoeverkamer niet open dus ze ligt op de IC, gezellig... De IC verpleegkundige helpt ons snel uit de droom, de blindedarm was fors ontstoken en al deels open. Kirsten heeft een buikspoeling gehad en zal enige dagen in het ziekenhuis moeten blijven.
Maar de ontsteking is er uit en ze is in goede handen. We gaan vanaf nu weer vooruit!

Schrijven

Ik blijf me verbazen over het wonder van schrijven. Ik was eigenlijk altijd een lezer, boeken werden eerder verslonden dan gelezen. Ik schreef wel eens, functioneel natuurlijk voor werk of studie. En daarnaast brieven (later mails) naar vrienden. Dat was leuk, maar het eerste doel was toch vooral informatie overbrengen. De grootste voldoening zat nog altijd in een antwoord krijgen en dan kunnen lezen.
Ik herinner me uit mijn jonge jaren één verhaal, een schrijfopdracht voor Nederlands. Keuze uit drie titels en bij het lezen van titel twee wist ik hoe het verhaal zou zijn. Een prachtig cijfer haalde ik, met een compliment van de leraar er bij.

Ongeveer twee jaar geleden begon ik op twitter. Ik wilde eigenlijk helemaal niet, maar in een hele korte tijd werd ik gegrepen door de beperking van 140 tekens. De kunst om een compleet verhaal te condenseren in een tweet vind ik geweldig. Als ik precies op 140 uit kom geeft dat nog steeds een kick. Soms verdenk ik mezelf er van te denken in units van 140 tekens.
Toen kwam mijn blog. Omdat ik soms ineens iets in mijn hoofd had wat qua omvang of vorm echt niet in 140 tekens te vatten was. En wat ik daarmee heb aangeboord weet ik niet, maar er ontstaan sindsdien geregeld dingen in mijn hoofd die ik dan alleen nog maar hoef op te schrijven. En of het goed is? Of mooi? Of kunst? Of kitsch? Boeit niet, het is van mij. Dat ontstaan vind ik overigens een miraculeus iets. Ik hoef er niet bij na te denken, het is er gewoon opeens. Alsof het wordt geboren uit een opmerking of een aanblik van iets wat me treft.
En dan, als ik het heb geschreven, veranderd het. Ik kan er van een afstand naar kijken en het lijkt alsof ik het daardoor helderder zie. Maar ook kan mijn hoofd het loslaten. Soms is het net alsof de woorden maar op één plek kunnen bestaan. Zodra ik ze aan het papier heb toevertrouwd zijn ze in mijn hoofd overbodig. Ze zijn er nog wel, maar in andere vorm. Rustiger, minder dwingend. Ordenen van mijn gedachten noem ik het ook wel.

En sinds kort schrijf ik naast mijn blog nu ook verhalen. Enkele weken geleden werd ik uitgedaagd, en verdorie, ik vind het leuk! Er komt meer denkwerk bij kijken, het is iets heel anders dan wat ik hier op mijn blog doe, maar de voldoening die ik er uit haal is enorm. Ik ben geen snelle schrijver, ik ben wellicht iets te perfectionistisch en schrap veel. Maar uiteindelijk een verhaal lezen dat me grijpt, terwijl ik het zelf heb geschreven, dat is een bijzonder gevoel.
Mijn verhalen komen voorlopig niet hier. Ik hou ze nog even voor mezelf en deel ze alleen met degene die me heeft uitgedaagd. Of ze hier ooit komen? Eerst eens wat zelfvertrouwen en ervaring opbouwen en wie weet?? Voorlopig gaat het mij om de ervaring van het creëren, delen komt later...

Storen op eigen risico...

Ik heb best een leuk leven, al zeg ik het zelf. Woon met een lieve man op een mooie plek in een fijn huis. Ik heb een goede baan die zorgt voor inkomen en uitdaging. En ik heb twee mooie kinderen die het op school goed genoeg doen om me geen zorgen te hoeven maken. We zijn alle vier gezond,

En zolang als ik leef heb ik een schulpje. Een prachtplekje, helemaal voor mij alleen. Het is er niet mooi maar dat hoeft ook niet. Het is er lekker warm dat is belangrijker. En nog belangrijker: daar komen de muren niet op me af.

Want meestal wil ik onder de mensen zijn, genietend van aandacht, grapjes maken, een ander laten lachen. Maar soms zomaar, zonder waarschuwing vooraf, slaat de stemming om. Dan heb ik even genoeg aan mezelf. Dan wil ik geen meningen van anderen, dan hoef ik geen aandacht. Dan wil ik gewoon even alleen gelaten worden.

Dat zijn de momenten dat het kleine lampje van mijn schulpje naar me lonkt. Dan gaat de telefoon uit, de lijnen dicht, het licht laag en de deur op slot. Dan kruip ik in mijn hoekje van de bank met een kop thee, een boek en een dekentje.

En met heel groot “niet storen” in mijn aura gegraveerd.

Mijn blog

Ik was hier al een tijdje niet geweest. Kwam eigenlijk even kijken en een bericht schrijven dat ik voor een tijdje afwezig ben. Ik schrijf nog wel maar tijdelijk anders/elders. Een soort experiment, leuk om te doen, niet om hier te delen.

Maar ik ging mijn eigen berichten teruglezen. En verdorie, wat brengt dat een hoop herinneringen terug. Het zijn de dingen die me het diepst geraakt hebben die hier staan…

En spontaan komen er zaken terug in mijn bewustzijn die zijn weggezakt. Zaken waarover ik mijn gedachten nog eens wil uitschrijven in iets leesbaars. Misschien niet altijd voor derden, maar dan toch in elk geval voor mezelf. Over vriendschap bijvoorbeeld, wat dat voor mij betekent. Flarden van die toekomstige post spoken al door mijn hoofd.

Het bezoekje aan het graf van mijn vader, enkele dagen geleden. Ik weet nog dat mijn hoofd vol woorden zat toen ik daar was, de herfst op z’n mooist, de urnentuin vol leven. Die post komt er nooit, ik heb de woorden niet gevangen en ze zijn vervlogen…

Dit bezoek blijkt geen afscheid, het is een hernieuwde kennismaking.

Tot snel.