Er was eens een tijd in haar leven
Dat de dagen zich kabbelend aaneen regen
En haar leven als een rustige rivier
Door een bekend landschap stroomde
Dat waren de dagen dat ze verlangde
Naar meer spanning in haar leven
Naar een nieuwe horizon
Tot op een dag
Een rots in de rivier viel
Waardoor de kabbelende stroom
Zich moest aanpassen aan de nieuwe situatie
Nieuwe bochten, snelle stromen
Wekten onderbuikgevoelens
Die sinds jaren niet meer waren aangesproken
Al genietend van de nieuwe vorm
Die de bekende stroom had gevat
Merkte ze gaandeweg op
Dat het kolkende water
Bekende ijkpunten had verlegd
En kwam langzaam het besef
Dat zelfs als de nieuwe rots
Volledig uit de rivier zou verdwijnen
De stroom nooit meer zijn oude vorm zou aannemen
Dat geliefde vaste waarden
Voor altijd waren verdwenen
Mijmerend kon ze terugdenken
Aan plaatsen die haar herinneringen kleurden
Maar die ze nooit meer zou zien
En steeds vaker wenste ze
Dat die rots nooit was gevallen
Kijkend naar de kolkende stroom
Dacht ze regelmatig met weemoed
Er was eens…
