Ik heb best een leuk leven, al zeg ik het zelf. Woon met
een lieve man op een mooie plek in een fijn huis. Ik heb een goede baan die zorgt
voor inkomen en uitdaging. En ik heb twee mooie kinderen die het op school goed
genoeg doen om me geen zorgen te hoeven maken. We zijn alle vier gezond,
En zolang als ik leef heb ik een schulpje. Een
prachtplekje, helemaal voor mij alleen. Het is er niet mooi maar dat hoeft ook
niet. Het is er lekker warm dat is belangrijker. En nog belangrijker: daar
komen de muren niet op me af.
Want meestal wil ik onder de mensen zijn, genietend van
aandacht, grapjes maken, een ander laten lachen. Maar soms zomaar, zonder
waarschuwing vooraf, slaat de stemming om. Dan heb ik even genoeg aan mezelf.
Dan wil ik geen meningen van anderen, dan hoef ik geen aandacht. Dan wil ik
gewoon even alleen gelaten worden.
Dat zijn de momenten dat het kleine lampje van mijn
schulpje naar me lonkt. Dan gaat de telefoon uit, de lijnen dicht, het licht
laag en de deur op slot. Dan kruip ik in mijn hoekje van de bank met een kop
thee, een boek en een dekentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten