Voor alles is een eerste keer, en hoewel “ontvrienden” het woord van 2010 was kreeg ik er pas onlangs mee te maken. Altijd al een laatbloeier geweest.
Ik had gelukkig tijd genoeg om na te denken hoe je zoiets aanpakt. Ik kreeg ‘s avonds een opmerking voor mijn kiezen die me dusdanig uit evenwicht bracht dat ik er een slapeloze nacht aan over hield. Ergens tegen een uur of 2 had ik de basis wel rond. In mijn geval was het vrij belangrijk dat hij niet door zou hebben wat ik aan het doen was voor het te laat was. Subtiel te werk gaan dus.
Een rondje finetunen tussen 3 en 4 zette de puntjes op de i. Er waren me nog wat media ontschoten, en ik wilde 100% zeker zijn dat ik alle banden zou doorsnijden. Bij het ochtendgloren was ik niet tot veel in staat, maar het ontvrienden had ik (in elk geval in theorie) wel in de vingers. Mijn plan zag er als volgt uit:
De timing was belangrijk. Ik zou alles in vrij korte tijd moeten doen. Hij was erg aktief op diverse media en zou binnen niet al te lange tijd doorhebben wat ik aan het doen was. Om alles vlot te laten lopen zocht ik eerst van een aantal media uit waar en hoe het ontvolgen ging.
Toen was het hoog tijd voor een kop koffie. Ik was een emotioneel wrak, door de slechte nacht zaten de tranen niet ver weg. Maar ik mocht nu niet afhaken, de rotzak die er verantwoordelijk voor was dat ik me zo voelde moest uit mijn leven, en wel nu.
Als start gooide ik hem uit foursquare. Dat voelde verbazingwekkend goed, het daadwerkelijk indrukken van de “remove friend” knop gaf zowaar de voldoening waar ik op gehoopt had. Niet meer de hele dag weten waar hij uit hing en met wie: zalige vrede!
Toen moest ik over naar de laptop, want helaas kon ik in de hyves en facebook apps niet vinden hoe je iemand uit je netwerk mikt. Gelukkig is dat via het web een fluitje van een cent. En oja: msn niet vergeten. Niet dat ik hem daar ooit had gesproken, maar de verbintenis was er dus ook daar de schaar er in.
Toen begon het echte werk, verwijderen en blokken van whatsapp. Daar kwam ook de eerste kink in de kabel, want het blokken wilde niet lukken zei mijn telefoon. Na het verwijderen van zijn account uit mijn contactenlijst was wel zijn foto verwijderd, maar hij stond er nog wel, balen. App afsluiten en nogmaals proberen, en zowaar: weg!
Toen door naar de laatste stap: twitter. Daar hadden we elkaar leren kennen, en daar zou het ook eindigen. Ik schrijf een DM (of 2, 140 tekens kan wat krap zijn, vooral als je kwaad bent lijkt het wel) waarin ik vertel dat ik er niet meer tegen kan door hem gekleineerd te worden en dat ik definitief afscheid neem. En direct na het verzenden daarvan ontvolg en block ik hem.
Dan staat er nog een lijntje open, maar die kan ik niet afsluiten. We hebben nog een wordfeud spel open staan waarbij hij aan zet is. En dat betekent dat ik niet kan resignen, helaas. Dat zou zo’n mooi symbolisch gebaar zijn: schijt of ik win of verlies, ik trek de stekker er uit! Maar nu moet ik wachten, en hij heeft nog de kans me iets te schrijven. Maar het kwartje is gevallen bij hem denk ik, want hij resigned, ik gooi de oude spellen weg en hij is foetsie. Nogal foetsie.
En dan begint de pijn. Want hij zat natuurlijk niet in al mijn netwerken zo vast verklonken omdat het zo’n klootzak was. Hij zat daar omdat ik hem graag mocht. Omdat hij me aan het lachen kon maken. Omdat hij me goed kon laten voelen. Omdat hij me uit de put kon trekken. Omdat hij ongevraagd met goede raad klaar stond. Omdat we zo blij waren dat we elkaar op twitter waren tegengekomen.
Mocht. Kon. Stond. Waren. Allemaal woorden in de verleden tijd. De laatste weken waren geen pretje, hij was bot, gemeen en keihard. Zonder uitleg, zonder aanwijsbare reden. Met die laatste opmerking dus als spreekwoordelijke druppel in de overvolle volle emmer. Hard, en doelbewust geplaatst om te kwetsen. Hij heeft me goed leren kennen de afgelopen maanden, hij kan mijn zwakke plekken feilloos vinden. Maar toch doet het verlies me ook pijn, ook al was het onvermijdelijk geworden. Hij raakt me nog steeds, maar dan anders.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Had ik hem een kans moeten geven? Moeten waarschuwen? Ben ik niet veel te drastisch te werk gegaan?
Zou hij nu boos zijn? Of verdrietig? Of erger: onverschillig?
Ik zal het nooit weten. Dat was het doel van deze actie. Hij moest uit mijn leven, en dat is gelukt. Een jaar geleden leefde ik prima zonder hem, en dat ga ik gewoon lekker weer doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten