Hier voor de deur is een speeltuin. Een prachtig stukje groen met klimrekken, schommels, wipkippen en dat soort spul. Bomen er omheen en een bankje voor de ouders, met kinderen van nu 7 en 5 jaar oud wil ik niet weten hoeveel uur ik daar de afgelopen jaren heb doorgebracht.
Toen we hier kwamen wonen stonden de speeltoestellen gewoon in het gras. Prima, kinderen struikelen en vallen namelijk nogal eens maar afgezien van onuitwisbare grasvlekken leverde dat geen problemen op.
Enkele jaren geleden moest vanwege Europese regels onder de toestellen kunstgras worden aangebracht. Iets met valbreken ofzo. Het aantal grasvlekken nam zienderogen af, het aantal schaafwonden met zand in de wonden iets toe maar verder eigenlijk vooral een verbetering. De lapjes kunstgras lagen mooi tussen het gewone gras in, grasmaaien ging prima, geen struikelpartijen. Iedereen blij, bij mijn weten.
Vorige week reden ineens een contingent werkmannen de speeltuin in, op een graafmachine of wat. Om de lapjes kunstgras heen werd een geul gegraven, zand gestort en tegels gelegd. Prachtige keiharde grijze betontegels. Van het niet-meegevende soort.
Ik snap het niet. Maar ik werk dan ook niet bij de gemeente, noch bij de ehbo. Ik heb kinderen die vooruit rennen terwijl ze achterom kijken. Die van de schommels vliegen en over hoge smalle randjes klauteren. En dan dus niet meer altijd terecht komen op (kunst)gras maar ook op beton.
Wat dacht die ambtenaar: dat zal ze leren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten