Mist

Ik reed vanmorgen door de mist. Dichte mist, mijn zicht reikte ongeveer twee lantarenpalen ver. Lantarenpalen, overigens, die uit stonden.

Er zijn dagen dat mist me aangrijpt, dat het me benauwd dat ik niet kan zien wat zich daar verderop bevindt. Dat het kleine wereldje dat zich wel aan me openbaart me beknelt. Dat ik de horizon niet kan zien, zien wat mijn mogelijkheden zijn. Hoe moet ik weten of ik links- of rechtsaf wil slaan als ik niet kan zien waar de wegen naar leiden? Wat gebeurt daar allemaal net buiten mijn zicht, wat mis ik?  Frustrerend, mist.

Vanmorgen was anders, de mist gaf me rust. Er waren die twee lantarenpalen vooruit en op basis daarvan nam ik besluiten. Ik volgde rustig de weg, met alle hobbels en bochten, zonder me druk te maken over wat er verderop is. Afslagen, en de daarbij horende keuzes, daar hoefde ik pas over na te denken als ze zich aandienden en niet al mijlen daarvoor. Het besluit om al dan niet een afslag te nemen hoefde ik slechts te baseren op de eerste twee lantarenpalen van die weg, omdat ik eenvoudigweg geen zicht had op meer. Ik kon genieten van het moois dat zich in mijn kleine wereldje aandiende, zonder dat ik me blind staarde naar een onbereikbare horizon. De dingen die ik niet zag waren niet van belang, zo simpel was het.

 

Ik zou wel wat meer mist in mijn leven kunnen gebruiken.